We hebben net een periode achter de rug waarin de waardering voor vormgeving en vormgevers in grote mate bepaald werd door de waardering voor het hebben van ideeën, iets waarvan je zou denken dat het tot de kerntaken van en ontwerper zou behoren. In de pers, op opleidingen, eigenlijk overal werd er gedaan alsof het idee op zich reuze belangrijk is, met als gevolg dat er gedurende een vrij lange periode behoorlijk wat leuke ideeën op de markt zijn verschenen die om een of ander reden geen bestaansrecht hadden en in elk geval weinig hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van een eigen oeuvre. Eigenlijk werkt de hele systematiek rond het beroep van “ontwerper” een armoedige werkwijze in de hand. Je wordt geacht elke keer opnieuw nieuwe ideeën uit te werken, liefst voor de beurs in Milaan of elders. Elk jaar opnieuw want de ideeën van het voorgaande jaar zijn oud en dus niet meer interessant.
Vaak werken ontwerpers ook nog voor andere bedrijven, waardoor ze zich keer op keer opnieuw moeten verdiepen in de traditie en mogelijkheden van een bedrijf. Juist de producten die binnen dit systeem worden gepresenteerd krijgen de meeste aandacht van de pers, want daar geldt ook wat nieuw is, is interessant. Dat wil overigens helemaal niet zeggen dat het niet anders kan, of dat anders niet gewaardeerd wordt. Integendeel, naast ogenschijnlijke verblindende successen van de eendagsideeën, is er gelukkig voldoende ruimte en aandacht voor meer duurzame producten en ideeën. In ons bedrijf worden er continu producten ontwikkeld, dat is nu eenmaal mijn beroep, ontwerpen, en aan ideeën is geen gebrek.
Nog niet zo lang geleden produceerden we bijna alleen maar van een tekening; wat leuk leek voor iedereen bleek uiteindelijk alleen voor mij ideaal. De jongens in de werkplaats kregen keer op keer nieuwe opdrachten en doelstellingen. Je kunt niet jaar in jaar uit continu de lat hoog hebben liggen, er moet ook routinewerk zijn. We hebben destijds besloten ook aan het buitenland te gaan verkopen zodat we meer van hetzelfde konden maken zonder de manier van werken te wijzigen. Nu is het bedrijf groter we ontwikkelen meer dan ooit, maar de verhoudingen zijn veel gezonder, er is veel meer rust in de organisatie.
Spotjes
Vaak ontstaan ideeën omdat er simpelweg een probleem opgelost moet worden. Zo’n idee moet dan vooral makkelijk te realiseren zijn om de kosten een beetje binnen de perken te houden. Dus werken we met materialen en technieken waar we veel ervaring mee hebben. Zo is ook de oplossing voor het spotje ontstaan dat we nodig hadden in het boomstammen-schrijvershuisje van Hans Liberg. Het is een zeer eenvoudig idee nu uitgevoerd met led-lampjes maar we gaan er een serie van maken waarin verschillende lichtbronnen en toepassingen mogelijk zijn.
Glimstoeltje
Bij de afvaltafel hebben we eigenlijk alleen het eiken stoeltje in sloophout dat erbij past. Dit stoeltje zit veel beter dan je zou denken, maar is niet echt luxueus en sluit een beetje te goed aan bij de tafel. Dus was ik al geruime tijd op zoek naar een stoel die heel anders is maar toch bij de tafel past. Uiteindelijk vormde een stoffeer-idee dat ik al geruime tijd had gecombineerd met de vernikkelde heruitgave van de glim fauteuil de basis voor het ontwerp. Naast het stoeltje zoals het er nu staat gaan we nog een kuipje met armleggers en een kantoorvariant maken. Gek genoeg zijn we er nog niet over uit of het al dan niet een heel mooi product is of wordt, het totaalbeeld en de details zijn heel prikkelend, bijna aanstootgevend, wel interessant dus.
Afval salontafels
Als je produceert maak je afval. Vaak wordt er materiaal weggegooid wat op zich nog best waardevol is maar te bewerkelijk is om het rendabel te verwerken. Arbeid is overgewaardeerd ten opzichte van grondstoffen. Dit zal vanzelf in evenwicht komen. De laatste boom waar we hard naar op weg zijn wordt onbetaalbaar. Het omdraaien van de waarde van arbeid en materiaal (afval) was ooit de inspiratie voor de eerste afvalproducten. Maar er blijven altijd afvalstromen binnen het bedrijf die een onrustmakende ergernis veroorzaken.
Eén ervan is het afval constructie staal, altijd aanwezig en heel erg gevarieerd in maat en vorm, dus wat doe je ermee? We zagen de stukken allemaal op één lengte en lassen ze tegen elkaar. Monnikenwerk, het materiaal is leidend voor het proces, maar ondergeschikt aan het beeld net als bij de andere afvalproducten.
Het Glasmuseum
Enige tijd geleden hebben we een heel eenvoudige set vitrines in staal en glas voor het Glasmuseum in Leerdam ontwikkeld. Deels zijn deze al gemaakt en de resterende kasten, waaronder enorme
kastenwanden voor op de loopbruggen, worden later dit jaar gemaakt. Alleen met deze kasten kan het museum nog niet functioneren, er zijn nog tafels, kasten, balies, lockers, presentatiezuilen en nog veel meer nodig. Dit soort zaken kost geld, vaak zelfs veel geld.
Een vraag aan ons was om een timmerpakket te ontwikkelen wat we zelf voor weinig geld kunnen maken of misschien door vrijwilligers kunnen laten maken. De eerste objecten hebben we gemaakt voor een beurspresentatie van het Glasmuseum. De objecten zijn makkelijk uit te werken en vooral zeer goed te produceren. De kans dat het museum begin volgend jaar open kan gaan met alles er op en er aan en als het even mee zit met een hartstikke mooi interieur, zonder dat er met geld gesmeten is, is een stapje dichterbij gekomen.
Kinderkamers
Het komt niet vaak voor dat we bij het inrichten van een huis heel veel van hetzelfde maken. Ik ben van mening dat je een interieur zoveel mogelijk organisch moet laten groeien en dat mensen hun eigen ideeën moeten ontwikkelen en volgen. Maar soms klopt het allemaal, is er een hoop nodig en gaat het vanzelf. Dus voor het gezin met zeven zonen hebben we niet alleen de keuken, bijkeuken, pantry’s, garderobe, informatie bord en tafels en stoelen bedacht en gemaakt maar ook 7 kasten, 7 bedden en 7 bureau’s. Dan kan je nog een wat ontwikkelen. Het zijn een soort varianten op het crisis meubilair, maar zwaarder uitgevoerd en met een aantal extra details.
Kerstboom en vlinderbeeld met Guido Geelen
De eerste keer dat ons werk elkaar ontmoette was op een beurs waar de beelden van Guido op een kast van mij stonden. Later vroeg Guido mij om de kisten te maken voor zijn beelden. De kisten waren niet alleen voor transport bedoeld maar dienden ook als sokkel. Ook hebben we een aantal maal de inrichting voor exposities bedacht en gemaakt. Het samenwerken, denken over problemen en oplossingen gaat altijd vanzelf.
Op dit moment zijn we bezig met twee projecten waarin het uitgangspunt is dat de inbreng van de een onmisbaar is voor de ander. Het initiatief voor de werken ligt nog steeds bij Guido maar komt meer en meer tussen ons in te liggen. Door het samengaan ontstaat er een soort dynamiek die de kwaliteit van een traditioneel beeld lijkt te overstijgen. De beelden zijn nog niet eens af maar blijken nu al intrigerend.
De kerstboom wordt in een oplage van 8 gemaakt en 4 artist proofs. De prijzen zullen oplopen. Wie het eerste koopt, betaalt het minste. Het Vlinderbeeld is de eerste uit een groep met verschillende personages. Het aantal beelden is afhankelijk van de indeling van vlinders wereldwijd. De exacte prijzen moeten nog bepaald worden.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten