De tegelkasten
Nadat ik de eerste tegelkasten in 1993 met Jeannine maakte, volgde er nog een serie pilaarkasten. De gezamenlijke productie beperkte zich in de jaren daarna tot onze drie dochters die op hun beurt gaandeweg elke vorm van professionele arbeid van Jeannine onmogelijk maakten. Zodra de klei aangemaakt was en de mixer in de ton stond, werd er gebeld dat één van de kinderen toch wel heel erg aan het hoesten was of anderszins van de crèche of school opgehaald diende te worden. Toen de kinderen ouder werden kwam er langzaam maar zeker ruimte om de werkzaamheden te hervatten. En toevallig of niet, opeens kregen we weer opdrachten voor kasten met keramiek: pilaarkasten in alle kleuren van de regenboog en kasten met beuken, aluminium en porselein maar ook een opdracht (van Roberto Polo) om twee tegelkasten als broer en zus te ontwerpen en te maken in zwart en wit, hout en staal. We hebben besloten om beide kasten te maken in een serie van drie.
In de kasten komt wat ik noem mijn “puzzelperiode” tot een apotheose. In de puzzelperiode waren de projecten voor de trapgat oplossing van de Westergasfabriek en de inrichting van het Nationaal Glasmuseum. In de jaren ervoor was ik door de wens en noodzaak om betaalbare producten en objecten te realiseren steeds bedrevener geraakt in het op eenvoudige wijze in elkaar zetten van driedimensionale structuren. Gaandeweg werden de structuren complexer en kwamen er meer details bij elkaar, puzzelen dus.
Aan de binnenkant van de kasten is een soort infrastructuur gecreëerd waardoor de lades en fronten naar keuze geplaatst kunnen worden. Deze infrastructuur was bijna niet te bedenken en bij het maken hebben we er daarom voor gekozen de details stuk voor stuk te maken om ze vervolgens aan elkaar te zetten. Kasten waarbij niet alleen de decoratieve kant van Jeannine samenkomt met de sobere en pragmatische kant van mij maar ook waar eenvoud van detail door de hoeveelheid ervan uitmondt in complexiteit om vervolgens weer te eindigen in een sobere drager van decoratieve keramische elementen.
Doosje in een doosje in een doosje in een doosje
Deze doosjes worden uit één stuk hout gemaakt. Door er elke keer rondom een plak af te zagen en deze plakken te bewerken en weer in elkaar te lijmen kan je met louter het verlies van de zaagsneden een heel aantal doosjes maken. Iets maken zonder materiaalverlies of juist van afval is één van mijn grootste drijfveren. Dit komt voort uit een diepgrondige liefde en respect voor materialen in zijn algemeenheid. In zekere zin geen hele bijzondere eigenschap als je realiseert dat materiaal het belangrijkste bestandsdeel van elk ontwerp is.
Het was een aangename verrassing toen de natuur ons als het ware een cadeau terug gaf; Door de wijze waarop de doosjes gemaakt worden kijk je als het ware in de boom en zie je hoe deze gegroeid is, inclusief een tak die tot in de kern steekt.
Klik hier voor het filmpje van André Amaro en Piet Hein Eek.
De plaatglaskast
De kast is een soort gerationaliseerde versie van de servieskast van donker sloophout die we eerder maakten. Het bijzondere van deze kast is dat de zijkanten ook van glas zijn waardoor je er dwars doorheen kunt kijken. Gerationaliseerd omdat er exact één plaat gebruikt wordt en de kast demontabel en compact te vervoeren is. Door de abstractie van het idee is de kast eerder architectonisch dan als een product vormgegeven waarmee deze lijkt op de 99,13 en 97,5 procent kasten, die ook exact uit één plaat gemaakt worden.
Aluminium meubilair
De eerste aluminium meubelen bedacht ik in 1993 voor een advocatenkantoor, gevestigd in een statig Amsterdams grachtenpand. In de periode daarna ontstond de aluminiumcollectie. Zo nu en dan verkochten we een object met als klapper op de vuurpijl de levering van een grote hoeveelheid stoelen, krukken en tafels aan het MoMA in New York. Daarna werd het steeds rustiger rond de verkoop wat me met regelmaat verleidde tot de grap dat de collectie pas postuum zou gaan verkopen. De kinderen konden er nog een hoop lol aan beleven. Want over de tijdloosheid en kwaliteit heb ik nooit getwijfeld.
Maar ruim voor mijn overlijden (hopelijk) lijkt het aluminium weer in de gratie te raken, opeens is de verkoop aangetrokken. Reden om het fauteuiltje en de bank, waar we overigens nooit veel van hebben verkocht, af te stoffen, van nieuwe bekleding te voorzien en weer een nieuwe kans te bieden. De tijd is er rijp voor. En zo niet, dan vallen we gewoon weer terug op het erfenis-scenario.
De hele aluminiumcollectie is ontstaan toen ik voor het eerst in een fabriek liep waar een pons-nibbel-machine stond. Dat is een soort robot die dunne platen metaal onder een pons doorhaalt waardoor er allerlei vormen gemaakt kunnen worden. Door de onderdelen te vouwen en samen te stellen kan je allerlei driedimensionale vormen maken. Ik raakte gefascineerd door zowel de materialen als de technische mogelijkheden.
Punterslijper-collectie
Fatsoenlijk produceren is het uitgangspunt van het merk Munio. Eigenlijk merkwaardig dat er zoveel onfatsoenlijk en anoniem geproduceerd wordt waardoor het bijzonder is als je doet wat normaal is. Overigens kan je je idealen ook best overdrijven, waar ik de heren van Munio wel van verdenk, maar dat is eigenlijk een geruststellende gedachte. Na een omzwerving langs een aantal ideeën bedacht ik dat het produceren in verre oorden in belangrijke mate bepaald wordt door scholing en de toegang tot kapitaal en goederen. Een puntenslijper is waarschijnlijk het goedkoopste gereedschap ter wereld en zo ongeveer door iedereen te bedienen dus bedacht ik de ‘puntenslijper-collectie’. Manden, organizers, dienbladen, klokjes, en een krukje. Op de beurs presenteren we de eerste modellen die later in het jaar beschikbaar zullen zijn.
LED 1, 2 en 4 spot
De LED spot is bedacht uit ergernis en noodzaak. Ergernis over het feit dat de halogeenlampen, die we door gebrek aan geld en tijd uit ons oude pand mee moesten nemen, energieslurpers zijn en noodzaak omdat het er veel te weinig waren.
Het nieuwe pand is veel groter dus bleven er tal van plekken in de showroom onderbelicht. Door een miraculeuze deal kregen we de beschikking over een groot aantal halogeenlampjes waar ik vervolgens de meest eenvoudige beugel voor bedacht, want de armaturen moesten goedkoop, handig en snel te maken zijn. Allemaal voorwaarden die je ook zou stellen aan een lamp die voor de markt ontwikkeld moet worden en dus niet verwonderlijk dat toen ze eenmaal de showroom verlichtten direct begonnen te verkopen. We hebben ze maar in de collectie opgenomen.
Verzilverde facetvazen
Er is een lange geschiedenis voorafgegaan aan de facetvazen. Uiteindelijk zijn ze voortgekomen uit het platte klei servies wat ik bedacht toen ik mijn kinderen in het atelier van mijn vrouw met een pastaroller klei zag walsen.
Keramiek is één van de oudste industriële processen waarbij er door middel van gipsen mallen steeds identieke producten afgegoten kunnen worden. Ik vond het juist fascinerend om met de klei te construeren zoals ik dat gewend was te doen met plaatmetaal. Direct plakte ik een kopje met oortje in elkaar om te zien of het kon. Het bleek te kunnen en vervolgens ontstond er een hele collectie platte klei producten.
Maar toen we kannen wilden maken bleek de klei te slap en zakte de boel in elkaar. Het lukte wel door metalen mallen als een soort steigers te gebruiken. De mallen die we maakten waren eigenlijk producten op zich. Naast de keramische kannen maakten we vanaf toen ook messing verzilverde kannen. Maar waarom dan niet nog groter? Deze schaal en vazen zijn de eerste voorbeelden uit deze serie grotere objecten.
Blauwe kantinetafel met roze lamp van Lotty Lindeman
Toen we in 1993 begonnen was de sloophoutenkast ons belangrijkst ijzer in het vuur. We wilde deze verkopen aan een warenhuis maar dat lukte niet omdat de kast op de winkelvloer niet identiek was aan die in het magazijn. We kwamen niet tot zaken, waar we overigens achteraf helemaal niet rouwig om waren. Jaren later wilde hetzelfde warenhuis dolgraag de kasten verkopen, juist unieke en onderscheidende stukken bleken inmiddels in trek. Door internet en digitale fotografie was het helemaal niet meer zo moeilijk mensen een keuze te bieden en het juiste product te leveren.
Inmiddels maken we een groot deel van onze producten op maat en kleur voor individuele klanten over de hele wereld. In dat opzicht is het verwonderlijk dat we niet eerder op het lumineuze idee zijn gekomen om de kantinetafels en andere sloophouten producten in specifieke kleuren te maken. De kleuren worden bepaald door de partijen hout die we kunnen kopen. Eerder presenteerden we een witte tafel met witte lamp van Lotty Lindeman. De wens om de kleurrijke lampen van Lotty met onze tafels te presenteren was de aanleiding om een blauwe tafel met krukken onder een reusachtige roze lamp te maken.
Klik hier voor de catalogus.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten