Bij aankomst in Ho Chi Minh (Siagon) werden we opgewacht door My, zij begeleidt een groot deel van de productie voor FTO in Vietnam en heeft op fantastische wijze tien dagen lang voor mij en Sophie gezorgd. Sophie is ontwerpster voor FTO en heeft het hele proces begeleid. My vertaalde niet alleen letterlijk onze woorden maar zorgde vooral ook voor de productiebegeleiding, waarbij we ons soms verbaasden over de zorgvuldigheid waarmee alles overgebracht werd. My maakte ons volstrekt duidelijk dat als iedereen zegt het te begrijpen en te zullen doen dat nog niet betekent dat het ook gebeurt. Kortom: een taaie dame met veel ervaring die echt zorgt dat het goedkomt.
Hout
De weken voordat ik vertrok hebben we de tekeningen gestuurd, waarvan we zelf eigenlijk ook wel vonden dat ze ingewikkeld waren. De ontwerpen zijn gebaseerd op de het idee dat het gebruik van dunne latjes problemen met het werken van het hout voorkomen. Eerder werd een grote partij broodplanken afgekeurd, deze partij moesten we nu hergebruiken. Honderden latjes en blokjes moeten volgens bepaalde patronen aan elkaar geregen worden. Alleen al het tekenen van de producten bleek op de tekentafel onmogelijk. Gelukkig werkt Harm tegenwoordig bij ons en hij kan aardig met de computer overweg. De prints zagen er mooi uit maar de moed zakt je in de schoenen als je alleen al het aantal onderdelen moet tellen, laat staan de boel in elkaar zetten.
Toen we bij de houtproducent aankwamen werd direct duidelijk dat het een lastig verhaal zou worden. De baas leek niet over te lopen van enthousiasme en de werkplaats was wel heel eenvoudig opgezet. Gelukkig waren er wel een heleboel houtjes voorgezaagd waar we meteen mee aan de slag konden. Toen we de eerste modellen in elkaar aan rijgen waren en de kinderen des huizes ook begonnen te helpen leek iedereen het steeds leuker te gaan vinden.
Het hergebruiken van de planken bleek helemaal geen optie omdat ze de latjes veel sneller konden produceren door grote stukken hout met de lintzaag te bewerken. Deze lintzaag is overigens zo ongeveer de meest geavanceerde machine in de werkplaats. De meeste andere machines bestaan uit een motor met direct daarop een schuurschijf gemonteerd. Het stof wordt niet afgezogen maar door een ventilator weggeblazen wat overigens beter werkt dan je zou denken.
Dus moest er nog een product voor de planken bedacht worden. Eerst hebben we een houten opvouwbare onderlegger gemaakt, toen deze lukte en iedereen het leuk vond heb ik ook nog een tekeningetjes van een houten grijper achtergelaten. Of deze daadwerkelijk gemaakt wordt weet ik niet want we moesten door naar het volgende adres: de keramiekfabriek.
Keramiek
Zo primitief als de omstandigheden bij de houtproducent waren, alhoewel hij niets leek te missen, zo vooruitstrevend zijn die van de keramiekproducent. Maar hij had wel een probleem, zijn nieuwe super de luxe pand is eigenlijk overbodig omdat het aantal orders door de crisis is ingezakt.
Door de ligging, aan een rivier bij de grondstoffen, is er een volledig gespecialiseerd dorp ontstaan zoals deze vroeger ook in Europa bestonden. Waarschijnlijk gedoemd te verdwijnen, opgeslokt te worden door de vooruitgang of om te verworden tot een toeristische trekpleister, net als bij ons. Deels wordt er al op moderne wijze geproduceerd maar we zijn ook in een werkplaats geweest waar het er echt zoals vroeger aan toe ging. Toen pas begreep ik de zwarte muren in het dorp en de muren die volgegooid waren met dotten zwarte prut, een soort reuze bitterkoekjes. Deze dotten zijn een soort briketten die gebruikt worden bij de traditionele wijze van stoken. De schoorsteenachtige gebouwtjes die overal boven het dorp uitsteken blijken de bovenkanten van de ovens te zijn.
Bij de rondleiding langs de verschillende werkplaatsen bespraken we meteen enkele productieproblemen met de bestaande artikelen. Het lijkt erop dat ik na de ellende met ons eigen keramiek zoveel heb geleerd dat ik ze zowaar wat adviezen kan geven. Bij het bespreken van de ontwerpen, ze hebben gelukkig al mallen gemaakt, blijkt dat ze bang zijn voor technieken en werkwijzen die ze niet gewend zijn. Wat dat betreft verschilt het niet veel van hoe men in Nederland veranderingen omarmt.
In de keramiekwereld is dat eigenlijk logisch, als je eenmaal de klei het glazuur en de manier van stoken op elkaar hebt afgestemd wijk je hier zo min mogelijk vanaf omdat je bij de kleinste variaties al verschrikkelijk afgestraft wordt. Als er dan zo’n eigenwijze Nederlander langskomt met de meest lastige producten kost het toch wel even moeite om ze te overtuigen. De problemen en de mogelijke oplossingen werden honderd keer besproken, steeds werd er opnieuw over begonnen. Toen de eerste producten uit de mallen kwamen ontstond het gevoel dat het misschien toch kon, geloof ik.
Toen we de schilderingen gingen uitzoeken en bepalen bleek het zelfde probleem te ontstaan, ze wilden graag afbeeldingen maken die ze al maakten. De man die de prototypes maakt en die eigenlijk alles kon, was als de dood het ontwerp in productie te nemen omdat maar een klein deel van de schilders op het gewenste niveau kon werken. Gelukkig waren de ontwerpen deels op traditionele werkwijze gebaseerd waardoor de problemen niet bij alle producten naar voren kwamen.
Eén van de decors die we bedachten was een vlucht ganzen waarvan we een voorbeeld van internet hadden geplukt. Op zich kon hij ze best schilderen maar hij uitte direct zijn bedenkingen, ze schilderden normaal geen ganzen. Toen we voorstelden een vlucht kraanvogels te maken werd het al beter want kraanvogels konden ze wel. Een vlucht was dan weer een verhaal apart. Onzeker over een goede afloop vertrokken we ’s avonds naar ons hotel. Toen we de volgende en laatste morgen aankwamen bleek hij ‘s avonds op papier een afbeelding te hebben getekend die eigenlijk was wat we wilden én hij had een voorstel hoe het gereproduceerd kon worden.
De decors die nog bepaald moesten worden waren snel klaar en we hadden nog voldoende tijd alles heel gedegen door te spreken. Bij de bespreking brak ik nog wel even de laatste vaas in gruzelementen, gelukkig was er nog net een foto van gemaakt. ‘s Middags nog even Hanoi in en hup naar huis, met 8 uur vertraging over Narita in plaats van Parijs. Reizen blijft gedoe.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten