Toen het verzoek kwam om voor het Wereld Natuur Fonds naar het Amazongebied te gaan was ik direct enthousiast. Ik werd gevraagd voor iets wat ik belangrijk, leuk en interessant vind door een organisatie die me enorm aanspreekt.
Het Wereld Natuur Fonds is natuurlijk geen reisorganisatie. De gedachte was om door de ogen van bewuste (bekende) Nederlanders naar projecten te kijken en mensen er op een leuke manier kennis mee te laten maken. Enkele weken geleden stond ik daar, een beetje aan de zijlijn, met 6 bekende Nederlanders op Schiphol, samen met een hele filmploeg uitgezwaaid door het roddelnieuws.
Tijdens de reis bleek al snel dat het hele gezelschap enorm gemotiveerd was om er een geslaagde reis van te maken. Een betere basis om het onderling leuk te hebben was niet denkbaar! Op een avondje discussiëren na over het verschil en strijdigheid tussen “this is television man” en de belangen van het Wereld Natuur Fonds, was iedereen continue eensgezind. Overigens heb ik wel ontdekt dat het moment dat ik thuis de televisie uitzet, omdat ze me proberen te vermaken, ik voor de camera ook opstandig wordt.
Samen met Loretta Schrijver heb ik meteen de eerste dag één van onze projecten bezocht. Een FSC-houtzagerij en mijn project, een fabriekje van George Dobré. Het waren hele bijzondere ontmoetingen met George en hij bleek op tal van gebieden, op duizenden kilometers afstand, vergelijkbare ideeën, problemen, gedachten en idealen te hebben. Het gesprek was enorm leuk en inspirerend en al snel kon niemand ons nog volgen. We hebben er qua televisie maar het beste van geprobeerd te maken.
Voor mij was het hoogtepunt een autootje van een stammetje dat hij voor zijn zoontje had gemaakt met de schors er nog op, heel simpel – zijn zoontje moet immers toch weten dat hout van een boom komt? Mijn boomstammen kinderstoeltje is uit dezelfde gedachte ontstaan. Later ben ik nog naar hem terug gegaan met tekeningen en een hoop ideeën, die ontmoeting was magisch. We hebben van alles met elkaar besproken en gaan in de toekomst zeker samenwerken. Zonder dat hij het weet zijn we al ontwerpen en modelletjes aan het maken.
Bij George zag ik ook voor het eerst stukken hout liggen, geheel met de kettingzaag gezaagd, met een prachtig oppervlak als gevolg. Als je dit oppervlak eenmaal gezien hebt kom je het overal tegen, het kettingzagen met de hand is kennelijk vaak meer voor de hand liggend dan het zagen in de zagerij. De stammen, niet al te groot, worden door de “communities” diep in de bossen gezaagd. Omdat er geen machines kunnen komen trekken ze het hout met ossen uit het woud en de maat wordt aangepast aan de kracht van de ossen.
De volgende dag reden we naar onze eerste oerwoudbestemming over een geasfalteerde weg met links en rechts steppen en zo nu en dan houten huisjes, kroegen, kerkjes. De gebouwen zijn allemaal open, want het is er altijd zeer warm. Een mooie omgeving met een echte vakantiesfeer. In het landschap staan enorme bomen met lange stammen en hoge kruinen. Langzaam maar zeker begint het op te vallen dat veel van de bomen dood zijn of stervende. Het zelfde landschap wat eerst zo mooi was wordt luguber en lelijk. De bomen, ‘Brasil nuts‘, staan er nog omdat ze zijn beschermd maar zonder hun natuurlijke omgeving zijn ze ten dode opgeschreven. Honderden jaren oud, tientallen meters hoog, met enorme kruinen staan daar dood te gaan. Het grasland eromheen wordt nauwelijks gebruikt voor veeteelt of landbouw. Het is gewoon een steppelandschap zo ver als je kunt kijken en alles ook nog eens, schijnbaar, zonder doel.
Het oerwoud is belangrijk voor iedereen en zoals later zal blijken geliefd bij de lokale bevolking. Het is kennelijk toch maar heel weinig waard als je er zoveel van hebt. De projecten van het Wereld Natuur Fonds geven deze mensen de kans te leven van de omgeving in plaats van deze te vernietigen. Niet door ze te dwingen of te betuttelen, maar door hen een, in alle opzichten, beter alternatief aan te bieden. De projecten zijn in de kern allemaal heel eenvoudig. Mensen verdienen meer met dezelfde activiteiten door bijvoorbeeld een coöperatie op te richten, scholing te geven, machines en computers te kopen of door contacten te leggen. Met eenvoudige kennis en middelen en contacten, zo normaal voor een grote moderne organisatie, wordt er een enorm verschil gecreëerd. Het is alsof Goliath David een handje helpt (of andersom?) Het lijkt wel alsof de mensen de kansen en mogelijkheden van het woud weer herontdekken en weer ruimte krijgen te leven zoals ze dat graag willen.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten