06-11-2015
Als ik dit stukje achteraf zou schrijven dan zou dat veel makkelijker zijn. We hebben dan een geweldige avond meegemaakt met het symfonieorkest en bijna iedereen heeft dat gemist. De vorige keren dat de orkestleden op bezoek waren, zijn onvergetelijk. Dus schrijf ik dit stukje toch maar van te voren.
Op 6 november staan onze deuren wagenwijd open voor het orkest en gasten die zich aan tafel hebben gekocht. Het betreft namelijk een ordinaire wervingsactie voor een allerminst ordinair doel met één groot voordeel, namelijk dat de avond aangekleed wordt door een cultuurinstelling waarin al decennialang geïnvesteerd is en hopelijk zal blijven worden: de Philharmonie Zuidnederland, wat ik overigens een gekke en vooral een niet te onthouden naam vind (ik zou het Orkest Zuid hebben genoemd). Maar goed, dat ter zijde. De Philharmonie Zuidnederland bestaat dus dankzij publieke investeringen (de overheid) en ontleent haar uitzonderlijke klasse aan decennia lang oefenen en verbeteren.
Het bijzondere van vanzelfsprekende kwaliteit is dat je zomaar kan denken dat het niet noodzakelijk is. En als het dan weg is, blijkt opeens hoe erg het gemist wordt, maar dan is het onomkeerbaar. Missen doe je over alles algemeen achteraf!
Toen de koning nog de koning was en de rijken rijk omdat het normaal was dat ze onbekommerd misbruik konden maken van volk en vaderland, was het eenvoudig: ze konden als aflaat “iets terug doen” door het volk cultuur te schenken. Vervolgens iedereen blij. Nu is het ingewikkelder. Er zijn budgetten. En een koning noch rijkaard mag rijk zijn, behalve als dat in de handel gebeurt en er mag geen misbruik meer gemaakt worden van de onderdanen. Dus hoeft er ook niets meer terug gedaan te worden. Een donatie van Willem-Alexander zou zelfs waarschijnlijk in verkeerde aarde vallen, want “waar haalt hij zoveel geld vandaan?” En de overheid, die steeds meer moet doen wat mensen willen in plaats van wat goed voor ze is (en dat is bepaald niet altijd hetzelfde), zit in het moeilijke parket dat zij met beperkte middelen de cultuur in stand moet houden en stimuleren.
Als dat de waarheid is waarin we leven, moeten we misschien wat groter denken dan we zijn en een kaartje kopen bij de Philharmomie of anderszins waar mogelijk ons best doen om onze schatten te bewaren. Zo vind ik het altijd gek dat ik in veel musea gratis naar binnen mag omdat ik zo van kunst hou, je zou bijna zeggen: doe een opslag! Kortom, als je geld hebt moet je gewoon je verantwoordelijkheid nemen en het uitgeven.