In de afgelopen periode ben ik stad en land afgereisd om het boek en onze producten te presenteren: Amsterdam, Londen, Hamburg en Tokio. Tussendoor nog op vakantie in de Dordogne om van de vorderingen van het huizenproject te genieten. Als je nagaat dat reizen niet mijn grootste voorkeur geniet, was het allemaal best veel.
We gebruiken de Woonbeurs altijd om nieuwe producten te introduceren en te zien hoe mensen er op reageren. Dit jaar hebben we veel nieuws laten zien: de ‘Voetballampen’ die we in april voor het eerst in Milaan hebben gepresenteerd, de witgelakte ‘afvalproducten’ van plaatmateriaal (hout), keramische borden en schalen en mokken in de platte kleiserie en stalen luxe fauteuils (de één roestvrij staal met wit leer, en de ander zwart met donkere stof). Ook presenteerden we de vast gestoffeerde ‘crisisfauteuil’, de crisisbank en salontafeltje, buizentafel en stoelen en natuurlijk het boek! We hebben gekozen de kussentjesbank weer te presenteren, omdat deze bijzonder goed is ontvangen en inmiddels verder is ontwikkeld.
Het was lastig de nieuwe producten in de periode na de beurs bij elkaar in de showroom te presenteren, omdat we steeds iets uit moesten lenen of verkopen. Maar vanaf nu is de nieuwe collectie bij ons te zien. De hele showroom is opnieuw ingericht om alles zo mooi mogelijk te presenteren! We zijn de hele week open, ook op zaterdagochtend.
Het idee om witgelakt afvalplaatmateriaal te gebruiken is ontstaan toen ik nadacht over het afvalhuis waar we mee bezig zijn (waarover later meer). De wanden van dit huis zijn van plaatmateriaal en worden wit gemaakt. Het beeld van de volledig witte muren, bestaand uit grote en kleine vlakken bleef op mijn netvlies gegrift. De producten worden met dezelfde aandacht en zorg gemaakt als de afvalproducten van sloophout, en ook heel dik in de witte lak gezet. Op de witte tafel hebben we het witte keramiek gezet, met de voetballamp erboven. Voor het eerst hadden we een stilistische presentatie op een beurs!
Het keramiek begint al een echte collectie te worden. We maken met de platte klei nu ook borden, mokken en schalen. We maken nu ook schalen waarbij we de onderdelen in gipsen mallen gieten. Dit betekent veel minder handwerk, maar het voordeel is dat we nu veel grotere producten kunnen maken. Op zich hebben Jeanine en Lotty daarmee een beetje hun zin gekregen, want van het begin af aan hebben zij wat tegenzin moeten overwinnen.
Het maken van producten uit platte stukken klei is echt heel inefficiënt en druist tegen het gevoel in. Zeker als je weet hoe gemakkelijk het proces kan zijn als je keramiek met behulp van mallen maakt. De schoonheid van de compromisloze en schijnbaar zinloze aandacht geeft de producten hun specifieke karakter. In februari zullen we een hele serie presenteren in Milaan.
De stoelen zijn in hun uitvoering geïnspireerd op sciencefiction films. De een op Mad Max en de ander op Starwars. Het uitgangspunt is plaatmetaal te zetten, waarmee de schaaldelen inclusief verstevigingsribben worden gezet (gevouwen). We zijn nog wel wat aan het wijzigen (productie-technisch en wat betreft comfort), maar naar mijn idee is het beeld universeel, nieuw en tijdloos. We zullen, zoals bij zoveel van onze producten, langzaam maar zeker steeds meer plezier van het ontwerp hebben. De manier waarop de stoelen gemaakt worden biedt de mogelijkheid om ook andere producten en modellen te ontwikkelen.
De crisiscollectie wordt steeds groter en begint ook een beetje te verkopen, iets waar we nog niet echt op gerekend hadden. Na het maken van de gestoffeerde hoge lange banken in de Bakkerswinkel op het terrein van de Westergasfabriek was het nog maar een kleine stap naar het maken van fauteuils en banken. De stof op de banken wordt om het plaatmateriaal vastgezet. Dit is heel eenvoudig stoffeerwerk. De truc schuilt in het detail dat de stoffering in de constructie verdwijnt.
Vanwege de zwarte stand op de beurs wilden we in het oog springende meubelen presenteren, en maakten de keuze voor de stof en de kleuren. Bij de bank en de fauteuil hebben we een salontafeltje gemaakt. De constructie van de vierkante crisistafel was het uitgangspunt. Door het glazen blad heen zie je hoe de tafel in elkaar is gezet. De tafel wordt uit vier gelijke delen gemaakt, maar is niet symmetrisch!
De Buistafel
De buistafel is bij de stoelen ontworpen. Deze producten lijken vrij gewoon (zijn ze ook wel), maar ze worden op een mooie manier in elkaar gezet. We gebruiken de crisisbout/ring/moer-techniek, maar in plaats van een ring maken we gebruik van een buis die de poten verbindt. Om de poten tegen de zitting en het blad te zetten, draaien we een lange bout recht in het kopse hout van de poot om in de ring vast te grijpen. De poten worden op deze manier verbazingwekkend sterk gemonteerd.
Om de stoel comfort te geven moest er een buiging in komen. We hebben deze gerealiseerd door het hout te knikken. Hout kan je niet knikken, maar een groef met daarin een v-vormig latje gelijmd bracht uitkomst. Dit latje is op de kopse zijde te zien, en voor de goede kijker verticaal op de rug!
Japan
In Japan is het elke keer weer een hele gebeurtenis. Vooral achteraf, als ik nadenk over alle momenten en ontmoetingen, voel ik me de koning te rijk. Dit keer moest ik komen omdat het eerste deel van de door mij ontworpen collectie werd gepresenteerd: de “Tempel”-tafels, krukken en banken.
Het ontwerp is geïnspireerd door een bezoek dat we aan een tempel brachten. We konden niet naar binnen omdat er net werd gerenoveerd. Maar tussen de afscheiding door was er van alles te zien. Een timmerman wilde een balk in een daarvoor bestemde plek plaatsen, maar dat lukte niet. Hij sloeg de kop van de balk aan weerszijde plat en vroeg een collega gezamenlijk de balk met grof geweld op zijn plaats te slaan. Het lukte maar net. Tot mijn verbazing werd de volgende balk exact op de zelfde wijze voorbereid en geplaatst. Het was niet te groot, maar precies goed en leverde een onverwoestbare verbinding op! Deze ervaring, en de vele details waarbij een verbinding zonder lijm wordt gecreëerd, bracht me ertoe een collectie te bedenken die heel precies gemaakt dient te worden, en die zonder lijm gemonteerd en gedemonteerd kan worden.
Toen ik ‘s morgens in Tokio aankwam, wilde ik eerst de producten zien, om er zeker van te zijn dat het niet tegen zou vallen. De tafels waren precies uitgevoerd zoals ik het bedacht en gehoopt had. Nu lijkt dat logisch, maar in Nederland maak je zoiets maar zelden mee. ‘Het hout was op’ en ‘een ander maat maakt toch niet zoveel uit’? Of: ‘een stevige radius is wel fijn, want dan stoot je je niet zo hard’. Enfin, er is altijd wel iets om een eerste model te ruïneren. In Japan maken ze gewoon wat op de tekening staat. Ze willen juist maken wat er bedacht is, want daar hebben ze je tenslotte voor gevraagd!
De Dordogne
In de najaarsvakantie ben ik met Jeanine en de kinderen naar de Dordogne geweest. Een fijne vakantie, waarin we konden zien hoe het met de bouw gaat, maar ook fantaseerden over hoe het allemaal gaat worden. We hebben van onze eigen grond appels, kastanjes en paddenstoelen gegeten. Vooral het zoeken in de bossen naar de paddenstoelen was een geweldige ervaring. We hebben tientallen paddenstoelen gefotografeerd om in een boekje te stoppen. We wisten dat er twee eetbare soorten waren die regelmatig voorkomen, maar pas de laatste dagen herkenden we ze.
De huizen zelf vorderen gestaag, het metselwerk met de stenen uit de omgeving is een hels karwei, waar Jean en Eric nu al maanden mee bezig zijn. Er is een kolossale eiken pui geplaatst en bijna het gehele dak ligt erop. Deze winter kan er ook binnen gewerkt worden. De gebouwen zullen in het voorjaar af zijn. We gaan eerst eens zelf in de huizen zitten, om te zien of alles is zoals we het graag willen!
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten