IKEA – De storm is bijna gaan liggen

Wie had dat nu verwacht? Dat de hele wereld over je heen tuimelt als er aangekondigd wordt dat je gaat samenwerken met één van de grootste bedrijven op interieurgebied.  De hele wereld is natuurlijk een beetje overdreven, het was vooral de Nederlandse pers die het nogal bijzonder vond dat een Nederlandse ontwerper met zo’n groot concern gaat werken. En ze waren een soort van trots ook. Achteraf heel logisch allemaal.

 

De vraag rees bij sommigen: worden de meubelen die wij maken nu minder waard? Dat denk ik niet, want de vintage (rotwoord) meubelen van de ontwerpers die in staat zijn gebleken grote series te maken blijken nu het meeste waard te zijn. Waarschijnlijk omdat het veel moeilijker is om een goed serieproduct te ontwerpen dan een enkel stuk, wat om die reden een fortuin mag kosten. Onze meubelen worden in kleine series of per stuk in ons eigen bedrijf in Nederland vervaardigd en kunnen door de aard ervan helemaal niet in grote aantallen gemaakt worden. Maar de wedstrijd om binnen de mogelijkheden die er zijn een zo goed, mooi en betaalbaar mogelijk product te bedenken en aan te bieden is precies dezelfde uitdaging waar IKEA voor staat. Wat wij in het klein doen doet Ikea in het groot. En daar mag ik nu lekker mijn tanden in zetten. Ik roei altijd met de riemen die ik heb en nu krijg ik een stel andere riemen aangeboden! Dat is dus echt leuk, zeker als je zoals ik van ontwerpen én van nieuwe uitdagingen houdt. Het enige wat verkeerd kan gaan is een rotontwerp maken, maar als je daar bang voor bent ben je ook bang om je beroep uit te oefenen.  

 

Een andere veelgestelde vraag is: hoe is het zo gekomen? De vraag suggereert een goochem plan, maar het is eigenlijk gewoon zo gegroeid. Het klikte en elke keer als we elkaar tegen kwamen (Karin Gustavsson en ik) hadden we het er over dat het leuk zou zijn iets samen te gaan doen. Tot vorig jaar. Toen zeiden we: nu gaan we ook echt wat doen! Toen ik naar Älmhult in Zweden ging om de opdracht en contracten te bespreken, kwamen we tot de conclusie dat het veel logischer was een overkoepelende opdracht toe te voegen aan de opdracht die al vergeven was. Dan zou er veel meer sprake zijn van een duurzame samenwerking waarin we elkaars kwaliteiten beter zouden kunnen benutten. Dat was nieuw voor IKEA, dus moest het aan de bestuur voorgelegd worden. Vlak voor de zomervakantie kwam het mailtje binnen dat het licht op groen stond.

 

Tijdens dezelfde contractbespreking vond ik het niet wenselijk dat ik een handtekening zou zetten onder een geheimhoudingsplicht. Om de eenvoudige reden dat ik mijn mond nooit kan houden. De paragraaf werd meteen geschrapt want Marcus Engman, de creatief directeur van IKEA, zat zelf ook al op dat spoor en vond het onzin om als een groot concern, wat feitelijk niets te vrezen heeft, niet volstrekt open te zijn over de ontwerp- en ontwikkelprocessen. Vandaar deze vroegtijdige storm: er zijn alleen nog maar wat prototypes gemaakt voor de eerste opdracht, die nog geen deel uitmaken van de overkoepelende opdracht, maar in al ons enthousiasme konden we niet wachten. Dus alles ligt nu al op straat. Hopelijk kan iedereen getuige zijn van hoe successen maar ook mogelijke teleurstellingen tot stand komen. Want hoe goed je het ook regelt, er gaat altijd van alles mis. Waar dan weer vaak juist iets goeds uit voortkomt. Een ding is zeker, het blijft de komende jaren stormachtig in Eindhoven en Älmhult.

 

PROTOTYPE

 

PROTOTYPE

 

PROTOTYPE