Goeds in de goede zin van het woord

 

Enkele maanden geleden had ik een afspraak met Mart. Hij is directeur van een lagere school in Venray. Deze lagere school gaat binnenkort verhuizen. Mart vertelde mij dat hij eigenlijk geen afspraak wilde maken, omdat hij ervan uitging dat ik wel andere zaken aan mijn hoofd zou hebben. Maar zijn vrouw drong aan. “Je kan het altijd vragen” was het credo. 

 

Nu kom ik uit een lerarengeslacht: zowel mijn vader als mijn moeder was leraar en heel veel opa’s en oma’s waren dat ook. Ook mijn zus is na vele omzwervingen toch het onderwijs ingegaan. Dus als er iets is waar mijn hart ligt, dan is het wel onderwijs. Daarom maakten we al snel een afspraak om naar Venray te gaan. We bezochten de school in het oude gebouw, keken naar het nieuwe gebouw en bezochten ook een school die onlangs verhuisd was. Wat opviel was dat in alle lokalen alle wanden op allerlei manieren werden gebruikt om lesmateriaal te laten zien. Het alfabet, tekeningen, gedichtjes, rekenvoorbeelden, alles werd tegen de muren aan geplakt en geprikt. De oude school was een gezellige rommel van oude meubelen. Onderwijsmaterialen waren in groten getale aanwezig, omdat de school door de jaren heen door demografische ontwikkelingen steeds meer gekrompen was. De oudste onderwijsmaterialen zijn overigens veel mooier dan de nieuwe: vaak van massief hout of beuken multiplex en als ze al van kunststof waren, heel dik en in de juiste kleuren. Nu is het “design” smaakvol plastic en ijzer, lelijk dus. 

 

Het nieuwe gebouw, waar overigens niets mis mee is, is strak, licht en netjes. Functioneel, maar nog niet heel warm. Natuurlijk is er een budget voor een nieuwe inrichting als een school gaat verhuizen. Wat dat budget was wilde Mart in eerste instantie niet vertellen, waarschijnlijk omdat hij me niet wilde afschrikken. Onze insteek was hoe we met weinig veel kunnen bereiken. We constateerden bijvoorbeeld dat de tafeltjes die ze al hadden eigenlijk veel mooier zijn dan de tafels die nu geproduceerd worden. Zeker als je de bladen voor massief beuken vervangt. Na enkele gesprekken hadden we opeens het idee om een leswand te maken, waar de leraren alles mee mogen doen wat ze willen. De grootste wand van elk lokaal wordt met multiplex bedekt. De leraren mogen hier alles wat ze nodig hebben tegenaan spijkeren, plakken en schroeven. We maakten vervolgens een proefwand gevuld met alles wat wij konden bedenken. Ook bedachten en maakten we aanvullende objecten: karren met lesmateriaal, scheidingswanden met een blad om staand te kunnen werken, kasten op wielen en ga zo maar door. Het proeflokaal is vervolgens door de leraren bestudeerd. Ze hebben zelf aangegeven wat ze wel en niet willen hebben, maar kwamen ook met een aantal eigen vragen. De leraren werden hiermee uitgenodigd om na te denken over hoe ze les willen geven in plaats van achteraf geconfronteerd te worden met wat er voor hen bedacht is.

 

Het leuke is dat wat ze bedenken niet in één keer goed hoeft te zijn, want het hele idee is dat de wand makkelijk gewijzigd kan worden. We hebben vervolgens voor elk lokaal een ontwerp gekregen, met allerlei aanvullende en gewijzigde wensen. Joost, een van onze meest ervaren timmermannen, heeft de regie en kan door gebruik te maken van de verschillende constructiemethodes per lokaal de wensen realiseren. Het zal niet verbazen dat de docenten van de laagste groepen heel andere wensen kennen dan de hoogste groepen. Maar gek genoeg zijn lokalen toch vaak min of meer identiek. Het lijkt erop dat we wonderbaarlijk genoeg het hele plan binnen het gestelde budget zullen gaan realiseren en dat terwijl er heel veel op maat gemaakte objecten gemaakt zullen worden. Ik ga nu op vakantie, de kinderen en leraren zijn dat al en als ik terugkom zal een groot deel af zijn. Als het lukt hebben we iets goeds bedacht en gemaakt! Goeds in de goede zin van het woord.