Dubbel mislukt is dubbel gelukt

Voor en met Peter Geusebroek heb ik de afgelopen jaren een heel aantal projecten gerealiseerd. Het laatste grote project was voor een groot blok in de Indische Buurt in Amsterdam. Ik was van plan de enorme gevels in verschillende entrees van een reusachtige foto te voorzien. Een foto van de gesloopte gevel van het gebouw dat plaats heeft moeten maken voor het nieuwe, waardoor oud en nieuw verbonden bleven. Zo’n gevel met behang, hier en daar een deur, kopse muren en soms zelfs een toilet tegen een betegelde muur aan. In de foto wilde ik echte deuren, toiletten, deuren en kozijnen verwerken. Aan het plan wijzigde nog het een en ander maar het idee van de foto met echte elementen bleef overeind. 

 

Toen we al een eind op dreef waren, bleek dat de fotograaf, die de gevels zou fotograferen, niet alleen overspannen en bijna failliet was, maar dat zijn laptop tot overmaat van ramp gecrasht was en dat alle bestanden verdwenen bleken te zijn. Met de enkele foto’s, die ook nog eens van slechte kwaliteit waren, was het onmogelijk het oorspronkelijke ontwerp te realiseren. Ik wilde de opdracht teruggeven. Dat werd echter niet direct geaccepteerd: er waren nogal wat mensen die hun huis hadden gekocht vanwege het kunstwerk, werd me verteld. Dus moest er een nieuw plan komen. Het alternatief was er snel. We zouden de wanden volledig met deuren afwerken. De paar deuren die we van de sloop gered hadden waren echter niet voldoende. Maar ik had in een idiote deal met een enorme hoeveelheid hout ook een groot aantal deuren, waar ik eigenlijk mee in mijn maag zat, bemachtigd. Ik bedacht een soort structuur van houten kozijnbalken waarmee de deuren in elkaar gepuzzeld, op eenvoudige wijze tegen de wand gemaakt konden worden. Eigenlijk een veel mooier plan dan het oorspronkelijke. 

 

 

Toen we aan het produceren waren werden we gebeld dat er een foutje in de bouw gemaakt was. Ze waren de meterkast die van boven tot onder in de muur verwerkt zou worden vergeten en deze moet er nu als een puist tegen aan gezet worden. Daar ging de prachtige gevel van oude deuren in rook op. Behoorlijk chagrijnig zette ik me aan de klus om hier een oplossing voor te vinden. Dat bleek kinderlijk eenvoudig: we hebben de frames en de deuren in in- en uitwendige hoeken gezaagd zodat we gewoon om de meterkast heen konden werken. Uiteindelijk bleek uitstulping van onder tot boven door de rijke details het mooist van het hele project. 

 

Deuren en ramen nemen een belangrijke plaats in mijn werk in. Toen ik net van de academie kwam en nog in dienst zat, zag ik voor het eerst in een deur een kast en maakte ik de eerste deurkast in de werkplaats van mijn schoonvader. In 1996 resulteerde dit in een solo-expositie in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Sindsdien hebben we met grote regelmaat objecten, installaties en projecten met deuren gerealiseerd. Dit jaar hebben we op de Salone in Milaan voor het eerst als onderdeel van de collectie een stalenvitrinedeurkastinstallatie gepresenteerd, onder de naam Oude Ramenkast. De essentie van deze installatie is dat er een stapel vitrinekasten op elkaar gezet wordt. Omdat de maten door de ramen bepaald worden zijn de composities altijd grillig en deels door het toeval bepaald. 

 

Het idee om de ramen en deuren de hoek om te zagen, maakt het mogelijk om grote installaties in vaste maten te realiseren. De enorme kast die in de Wonderkamer als scheidingswand tussen de huiskamer en de keuken staat opgesteld is een uitkomst van meer dan twintig jaar werk en zou gezien kunnen worden als Eek en Ruijgroks “state of the art” van dit moment.

 

Prijs op aanvraag.