Omdat het crisis is en Cïbone, de winkel die ons presenteert in Tokio (Japan), weer geïnvesteerd heeft in een grote presentatie, vond ik het toch op zijn plaats om naar Japan af te reizen. Eén van de redenen niet om naar dergelijke evenementen te gaan is dat de presentatie meestal samenvalt met een groot evenement. Naast je eigen werk is dat van alle andere ontwerpers ter wereld ook te zien. De journalisten, waar je deels voor komt, hebben elke dag het ene na het andere interview. Je moet het wel heel goed doen om in een dergelijk mediaspektakel de juiste aandacht te krijgen. ‘s Avonds is het van de ene opening naar de andere, waar zoveel mogelijk aan netwerken en innemen gedaan wordt, aardig vermoeiend allemaal. Mijn voorkeur gaat uit naar een rustig moment wat we zelf druk maken.
Als je er eenmaal bent is het toch altijd weer enorm inspirerend. Tegenwoordig hebben we nog een soort extra doel. Sinds we met het nieuwe pand bezig zijn kijken we met andere ogen naar spullen die we zelf ook kunnen verkopen. Lekker eten, want straks hebben een restaurant, en inspirerende presentaties en concepten. Sinds kort kijken we met andere ogen, wat het allemaal eigenlijk nog veel leuker maakt want wat al leuk was wordt nu ook nuttig.
Vijf jaar geleden was Cïbone de eerste buitenlandse dealer die onze producten presenteerde, het was dus een jubileum. Tijdens mijn eerste ontmoeting met Mac, de eigenaar van Cïbone, vertelde ik hem dat het met ons product jaren zou duren voor dat het succesvol zou worden. Op zich is dat sneller gegaan dan we dachten want van meet af aan hebben we redelijk verkocht. Elk jaar gaan er en paar containers naar Japan. Vlak voor de laatste zending hebben we er nog één gestuurd. Een deel van de lading betrof heel aantal speciaal voor de Japanse markt gemaakte bouwpakketten. Je kan er zowel kasten als kisten van maken. Ik zag ze nergens staan en was bang dat het een mislukking was geweest, maar toen ik vroeg waar ze waren vertelden ze dat alles direct verkocht was.
De dagen vlogen voorbij want kort na elkaar waren er tal van interviews en fotosessies gepland. Hoogtepunt was de instructie voor het personeel zondagochtend vroeg, vrijwillig en na een week buffelen, met Mac als tolk om uitleg bij alle producten te geven. Je merkt dan echt dat het hele team enorm gemotiveerd en enthousiast is, reden genoeg om zo maar weer te gaan.
Na een nacht in een piepkleine kamer zonder airco en geen slaap zijn we snel overgeboekt naar een ander hotel; lekker groot, koel en hoog.
Maar na die ene claustrofobische nacht leek het wel eens tijd om aan de wens kleinere producten te ontwerpen tegemoet te gaan komen. Hoe groot Tokyo ook is, elke vierkante centimeter wordt gebruikt en is een fortuin waard daarom zijn veel van onze producten te groot.
Na vijf jaar lijkt het een goed moment hier in te gaan investeren. Op de terugweg van die malle molen bekruipt je dan toch een gevoel van onzinnigheid. Waarom naar de ander kant van de wereld gaan om je spullen te verkopen. Zelf in een vliegtuig en de spullen in de container. Toch is het al zo oud als de weg naar Rome, overzeese handel. Maar het idee dat ik al eerder had om lokaal te produceren en dus niet het product maar het concept te exporteren lost wel het probleem van zinloos gesjouw met spullen op. Dat blijft voorlopig een toekomstdroom, want dan zal je toch eerst een beetje omzet moeten creëren.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten