Onlangs was ik voor een bliksembezoek in Cape Town, Zuid-Afrika, om een lezing te geven. Ik zou daar een week naartoe gaan maar kon door omstandigheden maar een dag. Tijdens de lezing werden er bordjes omhoog gestoken dat het zo wel welletjes was. Ik besloot het deel aan het eind, waar ik toch al aan twijfelde, te skippen. Dat had ik niet moeten doen want nu nog steeds heb ik het idee dat ik mijn ei niet kwijt ben.
De hele lezing ging over mijn en ons chaotische en organische bestaan waarin we proberen om voor onszelf de ideale omgeving te creëren waar we ons als een vis in het water voelen. In de overtuiging dat daarmee aan de belangrijkste voorwaarde voor welslagen wordt voldaan. Als einde aan de lezing had ik ‘Una furtiva lagrima’, uit de opera van Donizetti, willen laten horen, hij leefde meer dan honderdvijftig jaar geleden.
Ik hoorde de opera onlangs in Parktheater Eindhoven. Miranda van Kralingen, artistiek leider van Opera Zuid hield een vurig pleidooi om niet zo gewetenloos te bezuinigen op cultuur, het voortbestaan van het gezelschap stond op het spel. Ik bedacht me tijdens de opera en de dagen erna dat cultuur het enige is wat op termijn van waarde is. Mozart, Rembrandt, Machiavelli, Rietveld, Berlage; alles en iedereen verbleekt uiteindelijk in vergelijk tot diegenen die creëren en de creaties zelf.
Later bedacht ik me dat wetenschap een vergelijkbare status heeft. Deze twee gebieden, cultuur en wetenschap, bieden gewillige en schijnbaar onschadelijke bezuinigingsmogelijkheden. Het soort investering past niet in onze kauwgomballenautomaat-manier-van-denken. Als je er een muntje instopt krijg je (zeker) een kauwgombal. Iedereen begrijpt dat als je een wetenschapper een miljoen euro geeft met de boodschap dat hij binnen een jaar een ontdekking moet doen die honderd miljoen waard is, je waarschijnlijk een miljoen armer bent.
Toch biedt het investeren in cultuur en wetenschap veel meer zekerheid op voorspoed dan welke andere investering ook. Het zijn essentiële disciplines voor zekere vooruitgang en waardevermeerdering op de wat langere termijn. De onzekerheid over de exacte uitkomst moeten we dan maar voor lief nemen. Gelukkig zijn creativiteit en inventiviteit ontembare eigenschappen.
Na dit bombastisch deel van mijn lezing wilde ik eindigen met een foto van het boomstammen tuinhuisje dat we voor Hans Liberg hebben gemaakt om maar aan te geven dat een stimulerende omgeving creëren ook op heel kleine schaal kan plaatsvinden.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten