Elke keer weer is het spannend of de klassieke concerten zullen slagen. De muzikanten zijn vaak jong met als meest opvallend wapenfeit dat ze veelbelovend zijn. En wat is slagen? Als er veel mensen komen, als het gewaardeerd en er genoten wordt, als de muzikanten en het publiek gelukkig zijn, of als er voldoende inkomsten gegenereerd worden? Dat laatste is theoretisch onmogelijk want zelfs een volle zaal dekt de kosten niet. Maar waarom doen we het dan?
Keer op keer blijkt achteraf dat de muzikant en de muziek zo ongeveer in je zijn gekropen, intiemer en intenser kan je het haast niet beleven. In de evenementenruimte met het zachtboard gaatjesplafond, dat we op de valreep besloten te restaureren in plaats van te slopen, is de akoestiek als in een concertgebouw. Nog afgezien van de merkwaardige huiskamer-jaren-zeventig-Philipskantinesfeer die er ontstaan is. Kort geleden bedacht ik me dat er maar één woord is om wat we daar tot op heden hebben gehoord te omschrijven: “Het was MAGISCH”. Gelukkig wordt het elke keer drukker, maar er is nog ruimte genoeg.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten