Van de week was Marcel van Dijk van Oogenlust bij ons op bezoek. Hij is met ons het avontuur in het pand aangegaan en heeft sinds de opening steeds gezorgd dat er de meest bijzondere groenpresentaties zijn geweest. We waren een beetje van gedachten aan het wisselen over hoe het allemaal gaat. Ik vertelde dat er langzaam maar zeker meer mensen kwamen en hij vertelde dat hij (stiekem) een paar keer was geweest en dat er soms geen klant te bekennen viel. Nu ben ik altijd vrij snel in het verwerken van teleurstellingen; als er na de designweek heel weinig mensen komen en daarna steeds meer, houd ik vast aan de gedachte dat het er wel steeds meer zullen worden. Zo’n vileine opmerking, dat er toch wel heel weinig klanten zijn, drukt je dan weer op gezonde wijze met de neus op de feiten.
Het grappige is dat Marcel geen moment twijfel laat merken over het project en het nut van zijn inbreng. Een lange aanloop was ook wel besproken en ingecalculeerd. Daarnaast constateerden we ook nog even dat Oogenlust commercieel veel interessantere klanten heeft dan wij. Die van ons zijn progressief zonder geld en die van hem een beetje meer conservatief en met geld. Gelukkig kwam de volgende dag een meneer langs, progressief of conservatief, ik weet het niet, maar hij kocht wel gewoon een tafel en een kast om al dat soort beslommeringen maar gelijk te logenstraffen.
Wat doe je met kerst als je een winkel hebt en middenstander moet spelen? Een kerstsfeer creëren. Nu is dat best onwennig om met kerstbomen en ballen te lopen slepen, de gedachte alleen al is niet echt aantrekkelijk. Marcel bedacht gelijk dat je dan maar hele grote bomen moest neerzetten, zo groot dat er ook geen ballen in hoeven. Zo gezegd zo gedaan, een vrachtwagen met grijper kwam de bomen brengen. De chauffeur die wat uit zijn humeur was vanwege de omleidingen had meer dan een uur rondgereden bij onze buren in het Drents dorp, gebouwd om de Philips-werknemers uit Drente te huisvesten en die onder andere bij ons in de gebouwen werk vonden, alvorens hij de bomen vlak voor ons kantoor af kon gooien. De bomen staan nu. Misschien hangen we er toch nog armeluiszilveren lampen in die we met het glasmuseum hebben gemaakt. Dat lijken tenslotte net kerstballen.
En nu maar turven hoeveel klanten we met vereende krachten binnen weten te krijgen.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten