Zoals ieder jaar presenteren wij onze nieuwe collectie op de Dutch Design Week, deze keer van 19 tot en met 27 oktober. Ook dit jaar presenteren we weer bijzondere nieuwe producten, maar ook eerder ontworpen producten in een nieuw jasje. Hieronder volgt een overzicht van wat er allemaal te doen valt. Daarnaast zullen ook verschillende jonge ontwerpers en merken waarmee wij samenwerken hun producten en ontwerpen tonen. Meer informatie hierover vindt u op deze pagina.
Dank voor al het geklaag
De eerste Crisisproducten bedacht ik in 2002 uit ergernis over het geklaag over de crisis. Ik dacht: ‘weet je wat, we gooien een plaat goedkoop multiplex op de frees, doen er wat boutjes en moertjes bij en verkopen de onderdelen als bouwpakket, lekker goedkoop, aan al diegene die zo zwaar getroffen waren door de crisis.’ Uiteindelijk wilde niemand zelf een stoel in elkaar zetten. Als iemand dat al wilde dan was dat niet om de crisis maar gewoon omdat het leuk is om iets met je handen te doen. Inmiddels is gebleken dat we best veel van de crisisproducten gemonteerd en in één kleur gespoten verkopen. Het grappige is dat de verkoop elke keer weer lijkt aan te trekken als het woord crisis veelvuldig in de media verschijnt.
In 2009 begon het geklaag over de welvaartsachteruitgang weer op te leven en zag de Crisis 2009 Serie het licht. We waren er al lang achter dat de computergestuurde frees weliswaar alles zelf doet maar dat een ouderwetse (moderne) cirkelzaag toch een stuk sneller gaat. Dus overboord met die moderniteit en een nog goedkopere stoel. Demontabel hoeft niet want daar zit niemand op te wachten. De Crisis 2009 Serie was geboren en bestaat uit een stoel en tafel die nog iets lager geprijsd zijn omdat er minder arbeid in zit. Ondanks de legitimiteit van de gedachte om door eenvoud een gunstigere prijs te creëren en dus meer verkoop te realiseren, bleek deze serie veel minder tot de verbeelding te spreken. Gelukkig blijkt goedkoop ook niet alles.
Nu, na jaren van crisis, teloorgang, geklaag en ellende en heel veel projecten waar we de crisis manier van werken hebben toegepast en vervolmaakt ziet de Crisis 2013 Kast voor het eerst het licht. Een kast helemaal gemaakt van dat goedkope plaatmateriaal. Dit materiaal heeft zich al van af het begin als enige mooie en geschikte voor dit werk bewezen. Zelfs de scharnieren en de sluiting zijn ervan gemaakt. Twaalf keer staat het woord crisis in deze tekst niet om (mee) te klagen, maar juist om te laten zien hoe inspirerend de tijd is waar we in leven.
Enorme facetvaas
Wat allemaal begon met de kinderen die met een deegroller klei plat aan het walsen waren, is nu uitgemond in de grootste vaas die we kunnen maken. De platte klei bracht me op de gedachte er mee te construeren in plaats van te gieten. Een extreem irrationele manier van werken, want keramiek is bij uitstek geschikt om door middel van mallen grote aantallen te produceren. Maar dat doet iedereen al. Het lijkt dan ook weer niet zo slim om aan een wedstrijd deel te nemen waar praktisch iedereen aan deelneemt. Na de eerste kop-en-schoteltjes en borden die we in elkaar plakten, maakten we een serie kannen.
Om deze grotere objecten te maken, bleken we een hulpconstructie tijdens het drogen nodig te hebben. Nog groter was onmogelijk met deze techniek, dus wilden we juist nog groter, want wat niet kan is een uitdaging. We bedachten een manier van construeren waarbij we platte cassettes gieten die we vervolgens in elkaar plakken. Garneren heet dat, maar die techniek wordt normaal gebruikt om verschillende gietdelen aan elkaar te plakken zoals een oor op een kopje. Maar wij construeren grote producten door een groot aantal identieke delen als bouwstenen tegen en op elkaar te plakken. Op deze manier kunnen we grote, lichte en dunwandige producten maken zonder dat we daar onhandelbare mallen voor nodig hebben. Het spannende is dat er voor elk van de beschreven producten een tot mislukken gedoemde poging gedaan wordt om tot perfectie te komen. In zekere zin vertelt elk van de producten juist door de imperfectie veel meer over perfectie dan de meeste producten, die wel volgens onze industriële normen ‘perfect’, maar met veel minder aandacht gemaakt worden.
De enorme oven die we voor het nieuwe keramiekatelier kochten, was aanleiding om de grenzen weer op te zoeken en te verleggen. In plaats van cassettes maakten we veel diepere dozen die, door ze op te stapelen, ontstaan er sculpturen die bijna op bouwwerken lijken. De klassieke vorm van een vaas met een taps toelopend nek en bodem, zijn in de structuur verwerkt. Door minder lagen toe te passen, en of alleen de bodem met rand toe te passen, worden er enorme vazen en schalen gecreëerd.
Dit ontwerp is nog in ontwikkeling.
Lampje uit een mal
Inmiddels hebben we een lampencollectie met zeer uiteenlopende lampen. Omdat voor elk ontwerp altijd een materiaal en of techniek als uitgangspunt wordt gekozen, is het karakter van de lampen zeer uiteenlopend. Gelaagd spiegelglas, stropdassenstof, multiplex, een led lampje, een ponsmachine – steeds was er een ander uitgangspunt wat tot een nieuwe lamp heeft geleid. Het één-mal-lampje heeft als uitgangspunt dat er een mal gemaakt wordt waarin zoveel mogelijk integraal wordt opgelost, waardoor de benodigde componenten tot een minimum worden teruggebracht. Dit uitgangspunt gaat hand-in-hand met de doelstelling een hypereenvoudig product te ontwikkelen. Deze eerste serie betreft alleen het vrijstaande lampje, wat tevens het eerste idee is, maar er zullen nog varianten komen zoals een wandarmatuur, een bureaulamp en een staande leeslamp (voor naast de bank). Bij elke variant wordt gebruik gemaakt van hetzelfde armatuur.
Dit ontwerp is nog in ontwikkeling.
Uit de lucht gevallen
Het komt niet vaak voor maar dit idee is uit de lucht komen vallen, of liever gezegd, ik kan me niet herinneren welke hinkstapsprong of associatie er aan vooraf is gegaan. De wens om kleur als onderdeel van het ontwerp toe te passen is wel al langer een thema. De crisiscollectie bleek, toen deze klaar was, door het grote oppervlak van de plaatmateriaalonderdelen waarvan de meubels gemaakt worden, uitstekend geschikt als drager voor kleur. De éénbalkbankjes hebben zelfs als uitgangspunt dat ze in primaire kleuren uitgevoerd worden en voor de nieuwe porseleinen lampjes ligt het ook in de bedoeling deze in een kleurenreeks te maken. Voor dit ontwerp is het uitgangspunt de onderkant te spuiten alsof het de bodemplaat van een auto betreft en de bovenkant naturel te laten, zonder daarbij te letten op de natuurlijke scheidingen tussen onderstel en blad. De kleurovergang vindt plaats op de overgang tussen onder en bovenkant.
Ranke eiken vitrines
Eiken vitrines zijn een verhaal apart in de geschiedenis van ons bedrijf. Deze ranke vitrines werden voor het eerst gemaakt in 1996. Om een zo rank en eenvoudig mogelijk kastje te maken, is er een frame bedacht zonder glaslatten. Het glas wordt dan van boven in het frame geschoven. Dit is iets minder werk, maar heeft vooral als voordeel dat er geen glaslatten nodig zijn en de stijlen ranker kunnen worden. De kasten werden redelijk goed ontvangen maar de verkoop viel desondanks toch wat tegen. Het probleem bleek te zijn dat de kastjes in relatie tot de prijs te klein waren. Omdat het systeem om het glas te verwerken niet geschikt was voor veel grotere kasten, bedachten we een andere manier en tevens een bijzonder scharnier en maakten we een grotere kast. Ook deze kast werd enthousiast ontvangen maar bleek niet te verkopen. De prijs-maat verhouding was goed, maar de kast was te groot voor in huis. Dus een verkoopbare eiken vitrine maken leek voor ons niet weggelegd. Totdat we een ontwerp uit 1993 met rondom oude glasplaatje weer oppakten en enigszins aangepast in productie namen. Die eiken vitrine die we “De eiken vitrine” noemen is sindsdien een blijvend succes.
Toch zijn de ranke eiken vitrines nooit helemaal uit onze gedachten verdwenen en het enige overgebleven model wat bij ons in de winkel staat bleek veel interesse op te wekken. En in tegenstelling tot het klassieke ranke karakter, is de wijze waarop het glas in het kastje geschoven wordt juist heel innovatief. Al met al reden om een serie (winkel) vitrines te maken om nogmaals de mogelijkheden en de kwaliteit van het concept te laten zien, in de hoop dat het nu wel opgepikt wordt.
Interview met Piet Hein (Engels – zonder ondertiteling).
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten