Het afvalproject ontstond meer dan tien jaar geleden uit ergernis over het weggooien van materiaal omdat het te duur was om er nog iets mee te doen. Niet omdat het waardeloos was, maar omdat arbeid zo kostbaar is. Het spel om de dagelijkse realiteit eens een keer om te draaien en te doen alsof arbeid niets kost en materiaal goud waard is, leverde producten op die in theorie onverkoopbaar zijn (omdat arbeid helemaal niet gratis is) maar in praktijk bleken de producten juist heel goed verkoopbaar. In tegenstelling tot bijna elk willekeurig denkbaar product worden de afvalproducten met engelengeduld gemaakt en dát in een tijd waarin tijd zo´n beetje voor eenieder het meest schaarse goed is.
Maar ook bij dit proces ontstaat er restmateriaal, wat nog kleiner en lastiger te bewerken is dan ons ‘normale’ restmateriaal. Dit afval van afval, was aanleiding om een stapje verder te gaan. Om het proces enigszins in toom te houden bedacht ik, voortbordurend op de metaal afvalproducten , het hanteren van een vaste maat van 40×40 mm. Deze maat, in combinatie met de keuze om het materiaal alleen als huid te gebruiken in plaats van het te stapelen, is uitermate bepalend voor het uiterlijk van de producten. Er ontstaan rechte vormen die altijd een veelvoud van 40 mm zijn en rond is dus niet rond.
Net als met de balken en buizenmeubelen worden de objecten opvolgend genummerd en er zal er geen één identiek zijn.
Het afgebeelde interview setje is gemaakt voor de stand van Ruinart op Art Basel en Masterpiece London. Opnieuw vormde een licht ongenoegen de aanleiding voor het ontwerp. In dit geval omdat ik bij gelegenheid op eerdere kunstbeurzen midden in de door mij bedachte presentatie op meubels van een ander moest zitten.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten