Beschrijving
Toen we in 2006 met de bouw van onze vakantiehuizen in de Dordogne zijn begonnen had ik het idee dat het zo gepiept zou zijn. Niets bleek minder waar: het bouwen, de regelgeving, de omstandigheden, de afstand, bedrijfsmatig ontwikkelingen (er kwam een pand van onszelf in Eindhoven tussen door) en menselijke omstandigheden bleken allemaal van invloed. Het enige wat achteraf makkelijk zou zijn geweest was er een smakelijke documentaire over maken met waarschijnlijk een grote schare trouwe kijkers. Alle ingrediënten voor een televisiedrama zijn de revue gepasseerd. Op miraculeuze wijze lijken we overal doorheen te zijn gekomen. Niet door kennis, voorzienigheid of anderszins geroemde kwaliteiten maar door geluk, geduld en het plezier om aan een droom te bouwen.
Ruïnes hebben altijd mijn grote liefde gehad en zijn zo ongeveer de enige vorm van bezit die ik van kleins af aan heb nagestreefd. Ik denk omdat een ruïne het verleden suggereert, maar tegelijkertijd, door de mogelijkheid van het herbouwen ervan, de toekomst ook in zich bergt. Het bijzondere van de plek is dat de molen er ooit gebouwd is vanwege riviertje om het waterrad te laten draaiende rotsen waar ze de dijk en muren van maakten, het dal waar ze het water konden laten stuwen en de bossen waar het hout voor de bouw vandaan kwam. Eigenlijk exact zoals ik gewend ben te werken: werken met materialen, technieken, ambachten en mogelijkheden die voorhanden zijn zodat je zo min mogelijk tijd kwijt raakt aan randvoorwaarden. We hebben gebouwd in die traditie maar wel op een manier zoals men het toen nu gedaan zou hebben. Stenen, hout, beton, glas, natuursteen; de huizen staan in de natuur en komen uit de natuur. Alles is gedetailleerd, bijna alles is nieuw, niets valt op, het is geen architectuur om op te vallen of zelfs om over te denken. Het is eerder architectuur om weg te vallen en vooral om in te verblijven.
Hoe is het nu om er te zijn? Elke keer weer ga ik er naar toe met de onzekere gedachte dat ik volkomen gek ben geweest om zo veel in een plek en een paar huizen te investeren en elke keer weer als ik aankom denk ik: het is goed. Gelukkig ben ik niet de enige die dat gevoel heeft en uitspreekt. Eigenlijk voelt het als een wonder. De eerste morgen met een kop koffie op het terras liep er een reetje over het gras in het dal. Het water kabbelt dag en nacht. De grote ramen geven het gevoel alsof er geen verschil tussen binnen en buiten bestaat en alsof ze honderden jaren geleden ook al zo waren. Als het te warm wordt kan je zwemmen in het ruim twintig meter lange kanaal (ook als het niet zo warm is overigens). Planten spuiten er de grond uit. Koken en eten doe je er als een god in Frankrijk en slapen als een roosje. En omdat het water stroomt zitten er geen muggen!
Klik hier voor meer informatie over de huur van een vakantiehuisje te Mavaleix
This post is also available in: EN