Kunst

06-06-2023

Corona heeft ook moois gebracht. Steef gaf mij een weekeindje Edam, daar ben ik geboren, het bleek uiteindelijk midden in de eerste lockdown te vallen. We hadden een ongelooflijk mooi en fijn weekeind. We sliepen een bed and breakfast in het mooiste huis van Edam. Een paar jaar eerder op een van onze wandelingen had ik het aangewezen, ze had zelf ontdekt dat er een bordje met B&B achter het raam zat. Martijn Roos woont daar. Hij is of was een jeugdvriend van mijn zus en zij regelde dat we er konden slapen. Martijn is de zoon van Aart Roos, een bekende kunstenaar uit Edam. Nu zijn we bij het onderwerp waar ik wilde belanden. 

Het bezoek aan Edam in coronatijd heb ik beschreven in een ellenlange blog, dus daar hoef ik niet veel meer over te schrijven. Het was een idioot weekeind waarin alles van toevalligheden aan elkaar hing. Ik heb toen ‘s avonds op de kamer het boek dat verschenen is over het werk en het leven van de kunstenaar gelezen en vond het prachtig. Toen het hotel openging, hebben we een groot aantal tekeningen laten inlijsten en op de hotelgang gehangen. Een tentoonstelling die bijna niemand heeft gezien! Het is een soort van actueel, omdat de geschiedenis zich herhaalt. Enkele tekeningen zijn uit 1956 toen de Russen de opstand in Hongarije tegen het stalinistische regime met grof geweld de kop indrukten.

Steeds heb ik in mijn achterhoofd gehouden dat we een tentoonstelling van schilderijen van Aart Roos zouden moeten organiseren. Het werk is afgelopen week opgehaald. Ze staan tegen de wanden van de galerie waar ze komen te hangen. Het werk heeft de ruimte en zelfs zonder dat het is opgehangen, blijkt hoe prachtig het is. Het is voor mij een heel bijzonder verhaal dat met een weekeindje “terug naar Edam” begon en door deze tentoonstelling die we samen met Martijn maken, handen en voeten heeft gekregen. Het oude werk van Roos sluit misschien het best aan bij het gevoel voor esthetiek van deze tijd, maar we hebben ervoor gekozen toch min of meer een overzicht te tonen. Zoals zo vaak met overleden kunstenaars raken ze ondanks succes bij leven toch in de vergetelheid, alleen de groten der aarde lijken aan dit lot te ontsnappen. Maar nu dit werk bij elkaar hangt, kun je concluderen dat dat in dit geval en misschien dus ook in andere gevallen doodzonde is. Het levenswerk van Aart Roos is meer dan de moeite waard.

Om de actualiteit te realiseren, heb ik Menno Doornbos (een goede vriend, zijn rol in dit verhaal is in de corona blog beschreven) gevraagd te kijken of hij een jonge kunstenaar kan vinden die gaat reageren op het werk van Roos. Halverwege wordt het een soort duo tentoonstelling waarbij een levende kunstenaar op het werk van een overleden kunstenaar reageert. Een dood en levend tentoonstelling! 

This post is also available in: EN

« Terug naar blogberichten
Laden...
Terug naar boven