13-04-2018
Zaterdagochtend 3 maart rond tien uur belde Cok me. Cok is de andere helft van Dick en samen hebben ze de Frozen Fountain een zeer avantgardistische interieur winkel in Amsterdam. Zij waren de eersten die onze producten gingen verkopen en samen zijn we gegroeid tot wat we nu zijn. Al 26 jaar werken we samen.
‘Ik moet iets ergs vertellen’, zo begon het gesprek. Hij vertelde me dat Dick was overleden, verdronken in Brazilië waar hij op bezoek was bij zijn dochter. Het gesprek duurde wel even en ging nergens over, of juist overal over; want wat moet je zeggen als je niet kan denken en overal en nergens aan denkt? Cok hing op, ik huilde en zat aan mijn bureau waar ik altijd werk maar ik kwam nergens toe. Het was zinloos daar te blijven zitten dus ging ik naar huis, thuis op de bank was het al even zinloos.
De kist zou ik wel willen maken bedacht ik. Wat 26 jaar heel gewoon was geweest was er niet meer en was in een klap heel bijzonder geworden. Gelukkig belde Cok me daarna op met de vraag of we de kist wilden maken. We kozen na wat input en in overleg voor het oudste en slechtste hout dat we hadden. Het oude eiken was prachtig maar er viel bijna niets mee te doen omdat het uit elkaar viel van ellende. We hadden het hout schijnbaar doelloos bewaard en opeens kreeg het de mooist denkbare bestemming.
De dienst was in de Goudfazant in Amsterdam. Het was mooi en Dicks betekenis werd in volle omvang duidelijk. De Goudfazant barstte uit haar voegen van vrienden en ontwerpers. Heel veel ontwerpers, voor mijn gevoel bijna alle ontwerpers, mijn generatie en jonger. Allemaal namen we afscheid van dezelfde Dick, van de persoon waar we op gesteld waren waar we van hielden en die vooral van ons en van de wereld hield.
Normaal zou ik hier niet over schijven maar ik besloot toch mijn ervaringen te delen, weliswaar summier maar met overtuiging, omdat ik me in de dagen na de dienst bewust werd van wat er gebeurd was. Dick van de Frozen Fountain was overleden en er waren honderden ontwerpers naar zijn afscheid gekomen. Kennelijk was het voor al die mensen erg belangrijk om te komen want sommigen waren er zelfs voor in het vliegtuig gestapt (dit waren niet de eerste de beste). Ik bedacht dat ik eigenlijk niemand in ons vakgebied ken die zoveel mensen op de been zou kunnen brengen en heeft gebracht, op Cok na dan.
Er zijn stichtingen, organisaties en bedrijven genoeg met zelfs louter het doel vormgeving te stimuleren maar geen enkele komt in de buurt wat de Frozen Fountain betekent en wat Dick heeft betekend voor de Nederlandse vormgeving. Geen beleidsplannen, geen subsidie, geen snoepreisjes maar gewoon 26 jaar lang werken aan iets waar hij in geloofde en waar hij gelukkig van werd. Geen buitensporige inkomsten of beloning anders dan de betekenis die hij voor mij, en zoals nu gebleken is voor velen, heeft gehad. Gelukkig gaat Cok met het voltallige team van de Frozen Fountain door met van betekenis zijn.
Dick, dankjewel.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten