Na het faillissement

Vanaf de dinsdag nadat het faillissement is afgehandeld, ga ik een maand koken. Het hele menu moet ik gelijk veranderen. Niet alleen omdat ik denk dat het beter kan, maar ook om te zorgen dat we koken waar ik goed in ben. Vroeg in de middag ga ik naar boven en krijg ik uitgelegd hoe de oven werkt. De oven blijkt voor een keuken wat een cirkelzaag voor een werkplaats is. Veel van wat er op het bord komt, is van tevoren bereid en wordt enkele minuten opgewarmd.  De oven staat naast twee grote stalen deuren met een hijsbalk waar vroeger de grondstoffen en machines mee naar boven werden gehesen. De wekkertjes die we gebruiken, zijn magnetisch en zitten tegen de stalen deuren. Dezelfde avond is het een gepiep van jewelste en wordt de oven gebruikt alsof ik nooit iets anders heb gedaan. De eerste dagen verlopen steeds zonder dat het echt mis gaat. Ik denk dat het beginnersgeluk is en accepteer dat zonder erover wakker te liggen.

Naar aanleiding van de faillissementsblog hebben er tientallen vrienden aangeboden te helpen. Robert komt eigenlijk met het mooiste aanbod. Hij appt de data wanneer hij kan komen helpen en dat zijn vrijwel alle vrijdagen en zaterdagen van de komende maand en hij kan als het nodig is in overleg op andere dagen ook komen werken. Hij heeft veel ervaring in de professionele keuken (vandaar misschien wel zijn praktische benadering). Robert is eigenlijk een vriend van Steef, ze hebben samen aan de kunstacademie gestudeerd. Sinds we samen patés maken, zijn wij ook vrienden. Zijn grote liefde is koken en kookverhalen schrijven. Met die verhalen zal het de komende maand wel goed komen.  

Naast dat ik een deel van het personeel geen baan heb aangeboden, is er ook een aantal dat niet meer wil komen werken. Doortje is ziek en eigenlijk is alleen Bram er nog. Hij is Design Academy-student en werkt normaal alleen in de weekenden, maar omdat hij net een paar maanden tussen twee studiemomenten heeft, kan hij voltijd werken. Roos en Geertje helpen vooral in de keuken en met bedienen. Ze helpen me eigenlijk altijd als ik voor grote groepen kook en kennen mijn gerechten en manier van koken, waardoor ze direct inzetbaar zijn. Ik vraag Linda (zij heeft tijdens de DDW bij ons gewerkt, heeft veel ervaring en de Design Academy afgerond) om naast en met Bram de bediening te regelen. Het winkelteam, dat naar eigen zeggen door mij misbruikt wordt voor alles waar ik even niet uitkom, vult ook nu de gaten in het rooster op. Het aantal mensen dat wil komen helpen is enorm, maar in de praktijk is het best lastig om iemand zonder ervaring slechts voor één avond in te zetten. Ik kom er, als ik met Arjo die al jaren bij ons werkt maar nu alleen de lunch doet, door schade en schande achter dat zelfs met ervaring het bijna onmogelijk is als je het menu niet kent om jezelf nuttig te maken in de keuken. Als ik met Arjo en Marina, die voor het eerst in deze keuken staat en alles nog moet leren, in de keuken sta, zak ik volledig door het ijs. Niet vanwege onderbezetting, maar omdat ik me niet gerealiseerd had dat je wel moet weten op welk bord welk gerecht moet, waar de groentes voor bedoeld zijn en dat je dat niet in één keer kan onthouden. Het wordt de meest stressvolle avond in tijden. Gelukkig kan ik zeggen en denken dat het aan mijn amateurisme ligt. 

Arjo heeft vrijwel direct aangegeven dat hij naar aanleiding van het faillissement gesolliciteerd heeft en waarschijnlijk weggaat. In tegenstelling tot enkele van zijn collega’s blijft hij “gewoon” werken om eind van de maand ergens anders aan de slag te gaan. Het lijkt een soort evidente ramp te gaan worden; van al het keukenpersoneel is alleen Gabriel nog over. Je zou ook kunnen zeggen, gelukkig is Gaby er nog. Hij blijkt enorm betrokken en belooft me dat hij me zal steunen. Ook Gaby is Design Academy-student en ik heb hem als vriendendienst, zonder hem ooit gesproken te hebben, een baan aangeboden zodat hij zijn studie kan bekostigen. Niet bepaald een procedure waar een HR-manager prat op zou gaan, maar misschien wel een van de beste besluiten uit mijn carrière op het gebied van personeel.

Zelfs hulp in de afwas blijkt niet al te makkelijk in te passen, omdat de afwasmachine een bijzondere tekortkoming heeft. Als het apparaat niet in één keer gesloten wordt, wat gebeurt als er een steel of iets anders uitsteekt, spuit het afwaswater door de keuken. Je zou zeggen, gewoon opletten, maar mensen die het niet een keer hebben meegemaakt, maken deze fout juist als het druk is en je net zo’n waterballet kan missen als kiespijn. Helpen snijden blijkt ook geen sinecure, want ik stel eisen aan dikte, lengte en zelfs rekening houden met hoe iets groeit! (vandaar dat Roos en Geertje wel uit de voeten kunnen).

Hulp

Van alle aanbiedingen om te komen helpen, is er een aantal waar we misschien wel iets mee kunnen. Erg genoeg gaat het dan vooral om naamsbekendheid, netwerk en of degene die wil helpen ook (iets) kan koken. We organiseren een geweldige avond met Joost van Bleiswijk waar we meer dan vol zitten. Merlijn Amaro van restaurant Bitter uit Rotterdam, een professional, komt twee avonden koken. Ik sta samen met Merlijn in de keuken. Hij heeft alles perfect voorbereid, dus hebben we alle tijd om te kletsen. We hebben allerlei ideeën, vooral over een festivalachtige maaltijd voor de komende DDW zijn we enthousiast. De vrijdag ervoor maakt Joost, een van onze beste timmermannen, pizza’s (hij heeft twee weken in Napoli geleerd hoe dat moet), en als afsluiter komen Maarten Baas en Ezgi Turksoy koken. Robert helpt vrijwel alle avonden mee. De gemene deler van de avonden is dat we vol zitten en dat het rond het moment dat het moet beginnen, lijkt mis te gaan, maar dat het vervolgens prima verloopt. De avond met Roderick en Claire Vos en Marico en Quinta in de bediening verloopt zoals we wel verwacht hadden; even feestelijk als chaotisch. Er is leven in de brouwerij en ik ervaar, niet voor het eerst, dat het heel goed werkt als je de energie en het netwerk van anderen koppelt aan dat van jezelf of aan de plek. Het concept dat ik in gedachten heb om vanaf het moment dat we het Grand Café beneden in de straat opendoen, chef’s dinner in het Lobby Restaurant aan te bieden, zou misschien wel uitgebreid kunnen worden met de gedachte dat we anderen de mogelijkheid bieden bij ons te koken. “Chef in residence” zou ook kunnen, zeker ook omdat we grenzend aan het restaurant in de Wonderkamer een prachtige studio hebben gemaakt. Meer en meer denk ik erover na om te blijven koken om zo meer contact te hebben met het team en de gasten. Dat zou prima passen in het concept dat er steeds andere chefs koken.   

Werknemers

Het vertrek van Arjo, de laatste van de oude garde, voelt in eerste instantie als een bijna onoverkomelijk probleem, maar het biedt ook het voordeel dat we een streep door het verleden kunnen zetten en echt alles wat nodig is, kunnen veranderen. Er blijken nogal wat gewoontes te zijn waar ik me helemaal niet in kan vinden. Er wordt te veel en te duur besteld, veel weggegooid, niet goed opgeruimd en georganiseerd en veel tijd besteed aan het koken voor personeel. Het apart koken voor personeel is logisch als er een groot team werkt zoals dat vroeger het geval was, maar nu met een compact team is het verlies aan tijd en ook ruimte op het fornuis contraproductief. In plaats van het direct te veranderen, bespreek ik met Gaby dat het onlogisch is, maar wacht ik op het vertrek van Arjo. Voor het bestellen bewandel ik hetzelfde pad; ik uit mijn ergernis over de te grote voorraden en het weggooien om bewustzijn te creëren. De eerste week ruimen we de keuken en de koeling en vrieskast op en vanaf dat moment werken we voortdurend aan het beter organiseren en schoonmaken. De klachten over de beperkte ruimte in de keuken en dat je er niet zou kunnen werken hadden, zoals ik al dacht, vooral met een gebrek aan organisatie en kunde te maken. Ik heb steeds gezegd dat er restaurants zijn met de helft van zo’n keuken waar meer dan het dubbele aantal couverts gemaakt wordt en dat het dus geen probleem kan zijn. Als je ruimte te kort hebt, moeten er geen spullen staan die je niet gebruikt en moet je geen gerechten maken met heel veel ingrediënten! Na een week of twee hebben we de keuken qua logistiek zo ongeveer op orde, daarna wordt het alleen maar beter.

Door de aandacht en misschien ook wel omdat ik zelf ben gaan koken, krijgen we meer sollicitanten dan voorheen. Het team dat vrijwel geheel uit Design Academy-studenten bestaat, trekt nog meer werknemers van de academie aan. De werknemers die er nog zijn, zetten de norm, dus is de betrokkenheid groot en de sfeer goed. We doen hetzelfde werk met een derde van het personeel en wat voor het faillissement niet kon, blijkt heel goed te gaan. In de daluren worden ook nog eens allerlei organisatorische zaken opgepakt. Het komt er vooral op neer dat de mensen die er nog zijn betrokkenheid voelen en zaken willen oplossen. Als er een probleem is en we bespreken het, dan wordt het vervolgens ook opgelost. Een 100% verschil met de gang van zaken van voor het faillissement.

Doortje is al enkele weken ziek en reageert slecht op appjes en niet op mails. Mailen is sowieso niet echt haar ding, wat ik eigenlijk wel een sympathieke en goede eigenschap vind, maar niet altijd handig. Het team met Linda en Bram begint te draaien, eigenlijk is het misschien wel beter als Doortje niet meer terugkomt. We hebben sowieso afgesproken dat ze geen regeltaken meer zou gaan krijgen, omdat ze daar niet gelukkig van wordt, maar nu twijfel ik eraan of het verstandig is haar te vragen nog een keer de schouders eronder te zetten. Het is nu leuk en positief, maar dat is het steeds geweest en steeds is het langzaam maar zeker vastgelopen. De gedachte van de oude garde was bij het oude restaurant beneden in de straat, een soort nostalgisch gevoel wat misschien de ontwikkeling van het lobby restaurant in de weg heeft gestaan. We moeten nu met frisse energie vooruit en ik heb niet het idee dat Doortje zich goed voelt. Ze heeft na het ontslag vanwege het faillissement de baan die ik haar heb aangeboden niet geaccepteerd en eigenlijk nog niet gereageerd. Ze is wel echt ziek, maar inmiddels denk ik dat ze twijfelt en daarom niet antwoordt. Ik stuur haar een bericht waarin ik schrijf dat ik ervan uitga dat ze afziet van mijn aanbod omdat ze niet reageert, maar dat ze daar altijd met me over kan praten. Een paar dagen later hoor ik dat ze ons eigenlijk niet in de steek wil laten, maar inderdaad tot de conclusie is gekomen dat ze desondanks het niet nog een keer kan opbrengen. Ik ben opgelucht dat ik mijn relatie met haar en haar gevoel goed heb ingeschat. De afgelopen jaren heb ik te veel van haar gevraagd en heeft ze steeds op haar tenen gelopen, maar gelukkig heeft dit niet tot problemen tussen ons geleid. Inmiddels is ze druk in de weer om te gaan doen wat ze echt graag wil. Werken in de horeca is zoals bij zovelen bijna organisch van bijbaantje tot fulltime job verworden.    

Zelf koken

De chef waar ik via Wouter contact mee heb, haakt af omdat hij zich realiseert dat Eindhoven een eind weg is en hij zijn vriend, als hij full time bij ons komt werken, niet veel meer zal zien. We krijgen gelukkig wel wat sollicitaties voor de keuken binnen, maar ze kunnen niet gelijk beginnen. Een maand koken wordt dus verlengd, in de hoop dat het hele proces in 3 maanden is afgerond. Ik heb er enorm veel plezier in en houd het makkelijk vol. Dat is eigenlijk verkeerd geformuleerd; ik vind het leuk en krijg er energie van, de gedachte aan volhouden wordt vooral gevoed door zorgen van mensen om me heen (vooral vrienden) die denken dat het allemaal veel te veel is. Ik ervaar een dag met de overgang van ‘s morgens tekenen en regelen op kantoor naar in de middag naar boven om te gaan koken als een soort halve werkdag met daarna een hoop intensief sporten. En net als met sporten zie je er soms tegenop, maar is het naderhand altijd fijn. Inmiddels blijkt dat mijn zorg over mijn rechterknie die versleten is ongegrond is. In plaats van dat het steeds pijnlijker wordt, waar ik bang voor was, wordt het eigenlijk beter! De afwisseling van kantoorwerk en staan en niet te veel lopen blijkt juist positief. En in tegenstelling tot thuis waar ik als ik ga koken om te beginnen een fles wijn opentrek, drink ik nu niets. Of dat per se gezond is, weet ik niet, ik ben nog nooit ziek geweest en ben dat nu ook niet, maar ik ben wel een paar kilo lichter. Het koken is ook nieuw, iets dat ik niet kan en niet gewend ben, dus heel uitdagend. Na een week koken, constateer ik dat ik steeds een weeïg gevoel in mijn buik heb. Eerst denk ik dat het komt door een gebrek aan eten, maar dan herinner ik me dat ik toen ik kind was, vlak voor Sinterklaas, me ook zo voelde. Martien, onze oude chef, vertelde dat hij dat, voordat de avond begint, nog steeds heeft. Het is een soort wedstrijdspanning, dus.

Wouter aan de lijn

Als ik al een paar weken aan het koken ben en de rust is wedergekeerd, heb ik Wouter aan de lijn. Hij vertelt dat hij gevraagd is voor een bijdrage aan een boek ter gelegenheid van het afscheid van een hoogleraar en dat hij mijn blog heeft ingezonden. Het perspectief van iemand die failliet gaat, is eigenlijk niet belicht in de vakliteratuur en hij vindt het goed geschreven. Het stuk is al geaccepteerd en hij gaat er voor de publicatie een commentaar bij schrijven. Zijn vraag is of ik daar mijn toestemming voor geef en ook of ik op een congres wil komen spreken. Mijn blog over het faillissement, wat een soort dagboek is geworden, zorgt voor een totaal onverwachte ontwikkeling. Ik geef mijn toestemming en zeg toe te komen spreken, vooral omdat Wouter me zo goed heeft geholpen en omdat het een beetje bizar is; op een congres compleet uit mijn comfortzone praten over iets waar ik het minst van iedereen verstand van heb!

We bespreken nog hoe onverwachts positief het faillissement is gelopen; de kosten zijn door het gekozen pad zeer beperkt gebleven. Alle schulden zijn weg en de schulden aan mijn eigen bedrijven zij nu wel aftrekbaar. Alleen het personeel waar ik mee verder wil en wat met mij verder wil werkt nog, we hoeven een paar maanden loonbelasting en pensioen en vakantiegeld en tijd niet te betalen en de coronaschulden en samenhangende accountantskosten vervallen ook. Daarnaast worden alle leveranciers betaald; er zijn eigenlijk nauwelijks gedupeerden. 

Het enige waar ik niet helemaal gelukkig mee ben is dat, door de snelheid van het proces, maar misschien ook wel omdat het bijna niet anders kan, niet al het personeel tevreden is vertrokken. Het is een zure gedachte dat ondanks dat iedereen zo zijn best heeft gedaan, het niet gelukt is. Omdat vrijwel niemand goed functioneerde, kun je stellen dat het aan het management lag. Het is me niet gelukt een goed functionerend team samen te stellen en evenmin het faillissement voor iedereen naar tevredenheid af te ronden.

Het onderzoek van de curator moet nog worden afgerond. Een van de laatste punten is dat de administratie nog doorgelicht wordt. Daar kan volgens Wouter door de verwevenheid van de bedrijven altijd iets uitkomen, maar volgens de accountant is ook op dat gebied alles op orde. De gevoelens die bij het woord “faillissement” naar boven komen, zijn bepalend voor hoe mensen reageren en wat ze erbij denken. Ik zie het meer als een uitweg als er geen perspectief meer is. Dat negatieve gevoel klopt dus wel, maar gaat juist over de periode vóór het faillissement. De open en positieve wijze waarop we over het faillissement communiceren, leidt er niet alleen toe dat we veel hulp krijgen aangeboden en dat er meer mensen dan voorheen willen komen werken, maar leidt ook tot bijzondere verzoeken. We worden gevraagd om mee te werken aan Foodtube, een kanaal waar filmpjes van koks te zien zijn. Ik krijg met mijn filmpje “De reddende octopus” een plek tussen niet de minste koks. 

Salone del Mobile 2023

Mijn dagen beginnen ’s morgens op kantoor. Ik teken en regel een hoop en in de loop van de middag ga ik naar boven om het diner voor te bereiden. Gelukkig hebben we met het productiebedrijf, wat het meest omvangrijk is, enkele jaren geleden een absoluut dieptepunt beleefd en is het nu beter dan ooit (dat wil overigens niet zeggen dat het makkelijk of goed gaat). De verkoop is goed en er wordt redelijk goed geproduceerd. Het belangrijkste is dat er een vrij breed bewustzijn is dat we een productiebedrijf zijn en moeten zorgen dat we dus ook echt produceren! Dat klinkt logisch, maar het kost bijna dagelijks moeite om de neuzen in de juiste richting te krijgen. Routine zonder urgentie is als een spiraal naar beneden. Omdat ik me al een tijd niet of nauwelijks meer met de verkoop bemoei, dat doen Nard en de winkel, heb ik eigenlijk best tijd. De collectie die we op de Salone laten zien, heb ik een half jaar geleden al getekend, zelfs de plannen voor de DDW heb ik toen maar gelijk meegenomen. Dus dit jaar zijn we voor het eerst redelijk op tijd begonnen en is mijn afwezigheid, omdat ik sta te koken, geen probleem. Gaby, waarmee ik inmiddels zoveel uren in de keuken heb gestaan en die eigenlijk veel vaardiger is en alle gerechten inmiddels ook kan dromen, zorgt ervoor dat de keuken gewoon doordraait als ik in Milaan ben! Hij doet zelfs meer, want er is een groep die ik eigenlijk zou rondleiden en waar we voor zouden koken waar hij nu voor zorgt. We staan zoals altijd bij Rossana Orlandi op de bovenste verdieping. De plek is moeilijk te vinden, maar wat ons betreft de beste van Milaan. Ondanks de voortdurende angst voor crisis blijkt ook nu weer dat er aan geld geen gebrek is in de wereld. De verkoop is goed en er is veel interesse voor de unieke stukken die we laten zien.

Kookboek

Ruim een half jaar geleden werd ik benaderd om mee te werken aan een kookboek. Ico Rheenen is in Mavaleix op vakantie geweest en door de keuken die daar staat, heeft hij geconcludeerd dat ik wel van koken moet houden en dat het misschien een leuk idee is om samen een boek te maken. Dit hele avontuur zou best wel eens van invloed kunnen zijn op de inhoud en het al dan niet verschijnen van het boek. 

Twijfel

De week na het faillissement was het erg druk met pottenkijkers, maar daarna heeft het niet storm gelopen. De avonden dat we iets organiseren, zijn heel druk, maar er komen niet heel veel mensen af op het feit dat ik zelf sta te koken. Ik twijfel eraan of iedereen het wel lekker vindt. Sowieso zal een criticus, waar er nogal wat van zijn, op voorhand denken dat mijn kookprestaties niet veel om het lijf zullen hebben. Ik ben immers geen professional! We hebben een aantal vaste hotelgasten die vaak eten en zelfs mensen uitnodigen, zij waarderen dus wat we maken. De laatste weken beginnen we nieuwe gerechten te ontwikkelen en we gebruiken de gasten als proefkonijn door ze als tussengang voorproefjes te geven. Ze mogen of moeten juist dan wel advies en commentaar geven.

Mazzel

Het is eigenlijk fantastisch dat we niet naar het Grand Café zijn verhuisd met het team dat er niet toe in staat was, want nu ben ik in de gelegenheid zelf in het restaurant aan de slag te gaan. De gerechten zijn van mijn hand en ik kan het proces begeleiden en de richting bepalen. Robert heeft al een aantal keer gezegd dat hij denkt dat de eenvoud van de gerechten erg bij mijn werk past en dat heel anders is dan hoe er in de regel in restaurants wordt gekookt, maar dat het wel bijzonder is en past in een restaurant. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, ervaar ik deze periode dus als zeer positief. Als we over een jaar of twee terugkijken, zal de conclusie kunnen zijn dat het faillissement, maar vooral het zelf achter het fornuis kruipen, essentieel is gebleken voor het volledig doorgronden en integreren van de gastronomie in het totaalconcept.      

Verjaardag

Het koken is enerverend en leuk, maar gebeurt op alle dagen van de week behalve maandag. Mijn verjaardag valt dit jaar op zaterdag, ideaal zou je zeggen, maar omdat het kookprobleem nog niet is opgelost, ik sta nu de tweede maand te koken, moet ik zaterdag ook achter het fornuis! Ik zit te broeden op een plan om mijn verjaardag toch te vieren. Kan het op Koningsdag of op maandag (dan zijn we dicht)? Steef vindt beide dagen niet zo’n goed idee, dus moet ik iets anders bedenken. Ik heb nog een kleine week en moet de uitnodigingen onderhand wel de deur uit doen. Afgelopen jaren stuurde ik een dag of twee van tevoren de uitnodiging. Dat maakte niet veel uit, want tijdens de inmiddels bijna vergeten coronatijd had toch niemand iets te doen en was iedereen in het voorjaar wel toe aan een verzetje. ‘s Avonds in bed heb ik een idee; op mijn verjaardag kook ik altijd voor mijn vrienden, dus waarom zou ik nu niet gewoon koken voor de gasten van het restaurant én mijn vrienden, koken doe ik toch. Eigenlijk is het niet verenigbaar en zal het chaos worden, maar ondanks een eindeloze reeks mogelijke problemen staat de gedachte me wel aan. Ik heb dan wel weer de hulp van Robert nodig en gelukkig kan en wil hij.

Ik stuur een ingewikkelde mail (dat doe ik elk jaar) met de uitnodiging. Er zullen ongeveer 50 vrienden komen. We gaan als hoofdgerecht pasta met asperges maken. Ik heb dit een tijd geleden bedacht toen een vegetarische vriendin bij ons kwam eten. Het gerecht is een pasta met een aspergesaus en geprakt ei (het klassieke en herkenbare element). Heel lekker en geschikt voor grote groepen. Ik wil eigenlijk wel lekkere tagliatelle en app vrijdagavond laat Dennis in Helmond, hij maakt sinds een paar maanden voor ons de gnocchi en pasta. ’s Morgens zie ik een aantal verwijderde berichtjes. Ik stuur een appje dat het me spijt dat ik zo laat bestel, maar dat het een bestelling voor mijn verjaardag betreft en pas op het laatst nippertje bedacht dat het prachtig zou zijn als we zijn verse pasta kunnen serveren! Hij appt me dat ‘ie het al gemaakt heeft!

Gelukkig zijn er niet al te veel gasten in het restaurant. Het loopt een beetje door elkaar, eerst zorgen Robert en ik voor de gasten en daarna de vrienden. Het wordt weer een avond waar je op voorhand problemen zou verwachten en die vrijwel vlekkeloos verloopt.

Het was een intense dag, want ’s middags hadden we het afscheid van Piet Bergman (hij werkte lang geleden bij ons en werd Pietje genoemd omdat ik ouder ben). Hij heeft zijn eigen afscheid georkestreerd, het was fenomenaal. Piet was of is een vriend, hij was bijzonder en deed bijzondere dingen. Voor het eerst heb ik een afscheid meegemaakt waarin ik me op het moment zelf volledig bewust werd van wat ik al wist en voelde. Piets afscheid was zijn laatste cadeau aan ons en het leven in zijn algemeenheid, zijn uitzonderlijke en bizarre kwaliteit werd bijna voor het eerst echt duidelijk en voor altijd in mijn geheugen gegrift. ‘s Avonds moet ik speechen (tegenwoordig word ik gepord om toch maar iets te zeggen). Ik vertel kort over het afscheid, maar ben ook geïnspireerd. Iedereen kan wel denken, ondanks dat ik heel iets anders verkondig, dat het verschrikkelijk is dat ik moet gaan koken omdat ik failliet ben, maar ik vind het leuk en heb er plezier in. Ik stel de vraag die Pietje in een opgenomen interview op cassetterecorder stelde: “Misschien kan je beter eerst aan jezelf vragen of je doet waar je gelukkig van wordt!”

This post is also available in: EN