De huizen vorderen langzaam maar gestaag. Op allerlei gebieden zou je er zomaar aan onder door kunnen gaan. Bouwen op afstand is geen pretje, zeker niet als alles op zeer specifieke wijze gebouwd moet worden.
Dankzij de geweldige inspanningen van Willem, Jean en onze jongens wordt er iets wonderschoons gerealiseerd. De geest van het dal, de ruïnes en die van mij zijn tot op heden behouden gebleven en waren nog steeds rond in het dal.
Mijn fascinatie om ruïnes op te bouwen en waarin je met respect voor het verleden en gevoel voor het heden en de toekomst kunt bouwen, krijgt eindelijk handen en voeten. Als kind al, wanneer ik met mijn vader door Engeland trok en de ene na de andere ruïne bezocht, was duidelijk dat mijn honger niet te stillen was. In het dal worden mijn dromen werkelijkheid en realiseer ik wat ik altijd al wilde.
Zomer, herfst of winter, het maakt niet uit; de plek blijft betoveren. Binnenkort gaan we er voor het eerst slapen en alles meemaken. Volgend jaar zomer hopen we de eerste gasten te ontvangen.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten