Woensdagavond was ik in Haarlem om de oudejaarsconference-try-out van Youp van ’t Hek te zien, deze keer mét decor. In Haarlem komen had nogal wat voeten in de aarde. Door files, een verkeerd adres en allerlei ander gedoe kwam er maar weinig van mijn voornemen om met het Hekwerk team te bespreken waar ik tijdens de voorstelling op moest letten. De show, die ik nu voor de derde keer zag, was weer net als altijd heel anders maar vooral ook weer veel beter geworden en het decor bood dankzij de lichtman nu al de meest spectaculaire beelden en vergezichten waar we de komende weken nog naar hartenlust aan kunnen sleutelen.
Een paar dagen later, op vrijdag, ging ik naar de“De Jeugd van Tegenwoordig”, een Nederlandse band die enorm leuke muziek maakt maar vooral uitblinkt in goede teksten. Om half negen moesten we aanwezig zijn. Ik had van de Sint twee kaartjes gekregen om samen met Lieve (mijn oudste dochter) naar het concert te gaan maar zij wilde toch echt niet met haar vader naar een hiphop concert. Als ik met vriend Edwin en zijn zonen zou gaan dan vond ze het niet erg, ik kon mezelf dan aan de andere kant van de hal met hem vermaken. Dus wij waren er om tien voor half negen, Lieve kwam precies op tijd, om vijf over half negen, en De Jeugd van Tegenwoordig trad ook stipt op tijd aan, om elf, na een soort van langgerekt optreden van een stel dj’s en een in glitter gestoken dansende dame met als band een man op laptop waar niemand enig plezier aan leek te beleven.
We zaten te filosoferen over het hoe en waarom van een dergelijk niet opzwepend en ellenlang voorprogramma en kwamen tot de conclusie dat de huur van de hal waarschijnlijk erg hoog was en dat dit door de verkoop van bier en drank weer terugverdiend moest worden. Nog voordat “De Jeugd” begon wilde ik al weg maar ik beheerste me en mocht het genoegen van het begin van het concert meemaken. Mijn humeur, dat toch al op de proef gesteld was, zakte binnen enkele noten tot een “all time low” dieptepunt, diep in het rood zoals ze van de beurzen zouden zeggen. Er was geen enkele moeite gedaan om ook maar één toon onderscheidend van een andere te laten klinken. Van de teksten die toch echt de moeite waard zijn en de muziek die niet onverdienstelijk is, was niets te verstaan of te horen. Klaarblijkelijk hadden de organisatoren de installatie ook nog ergens voor een prikkie op de kop getikt.
Lieve en de jongens hebben een hartstikke leuke avond gehad dus mijn mening is niet meer dan dat. Mijn bijna dagelijkse moeite om het serieus luisteren naar muziek op telefoons en iPods (zonder oordopjes) in mijn nabijheid te verbieden heeft wel aan betekenis of gewaarwording gewonnen. De jeugd van tegenwoordig houdt wel van muziek maar als je het eenmaal gehoord hebt is de herkenning blijkbaar voldoende, de verbeelding doet de rest.
Ik moest toch wel even denken aan Anne, de geluidsman van Youp, die behoorlijk in zak en as kan zitten als er in een hele show één woord niet of minder verstaanbaar is geweest. Is dat een ouderwets kwaliteitsgevoel dat gaat verdwijnen of is het allemaal toeval en is De Jeugd van Tegenwoordig normaal wel verstaanbaar? Waar ik nog het meest mee zit is dat ik zo chagrijnig was dat ik eerder naar huis ben gegaan en Edwin in die herrie achter heb gelaten. Van je vrienden moet je het hebben.
Foto: Bob Bronshoff
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten