Het zou een boomhut worden maar toen deze zijn definitieve maat en vorm kreeg bleek dat het vinden van een geschikte boom in Nederland wel eens onmogelijk zou kunnen blijken. We hebben toen poten onder de boomhut gemaakt waarmee het meer een soort van VN-peace keeper– of commandopost werd. Het geval verdween in de toenmalige bedrijfstuin, tevens mijn privé-achtertuin, om er nooit meer vandaan te komen, dacht ik.
Onlangs werd het Tijdelijke Museum in Amsterdam in het voormalige hoofdkantoor van Shell aan het IJ geopend. In het kader van het thema duurzame kunst werd mij gevraagd of de sloophouten kast en de stalen boomhut uit het afvalproject onderdeel van de expo mochten worden. Er moest een gigantische kraan aan te pas komen die het gevaarte dwars door het gewas van de inmiddels overwoekerde tuin van zijn plek sleurde – geen centje pijn overigens. Een paar dagen later ging het museum open en prijkte het stalen geval trots tussen een massa mensen met als bekroning een aantal kinderen bovenop. De boomhut was niet overgeschilderd want iedereen vond hem eigenlijk zo wel mooi.
Als de boomhut terugkomt gaan we ’m bij het stalen huisje plaatsen dat we hier al hebben staan en maken we er misschien nog een toren en uitkijkpost bij; een soort vooruitgeschoven afval brughoofd voor als het echt misgaat met de wereld.
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten