28-11-2020
We zijn al een tijdje aan het nadenken over hoe we gaan communiceren dat we heel hard aan het werk zijn om ons hotel af te maken en wat voor een ongelooflijke inspanning dat van ons allemaal vergt en hoe prachtig het wordt maar ook hoe heerlijk het zal zijn om bij ons niet alleen te komen kijken naar design, kunst, antiek, de werkplaats, te eten en drinken maar dus ook te slapen.
Ongeveer tien jaar geleden begon ik met schrijven. Aanleiding was de aanschaf en verbouwing van ons pand in Eindhoven, een proces waar we bijna aan ten onder gingen. Voor Eigen Huis en Interieur schreef ik elke maand een bijna thrillerachtige column en we maakten, om niet elke keer alles opnieuw uit te hoeven leggen, een krantje over hoe het zou worden.
Je zou zeggen mensen leren van het verleden en je raakt toch niet een tweede keer verzeild in zo’n spannend bouwproces? Dat is bij ons dus wel het geval. Of liever gezegd, bij mij, want ik maak al die plannen. Toen we het pand tien jaar geleden kochten ging alles juist goed en was het vooral spannend omdat een enorme stap was. Vanaf toen was alles anders, vooral groot en veel.
De afgelopen jaren voorafgaand aan de bouw van het hotel kampten we met problemen om het maakproces goed te organiseren en iedereen lekker aan het werk te krijgen. Alles wat tegen kan zitten zat ook nog eens tegen dus de situatie is heel anders dan toen. We schaken dus op verschillende borden tegelijk; enerzijds moeten de jongens in de werkplaats goed aan het werk kunnen en blijven en anderzijds moet het hotel zo snel mogelijk klaar. De lift heeft roet in het eten gegooid want door coronaperikelen wordt deze pas vanaf 14 december geïnstalleerd dus gaat het hotel pas ergens in januari open. Over de werkplaats hebben we nu voor het eerst sinds tijden een positief gevoel het lijkt erop dat er overwegend doelmatig gewerkt wordt.
Het gevoel dat we iets supermoois en onmogelijks aan het maken zijn en dat er maar weinig mensen zijn die dit weten is aanleiding om er over te gaan schrijven. Het doel is een vliegende start na opening van het hotel omdat het enthousiasme groter is dan het aantal kamers dat we hebben.
Het hotel krijgt op de verdieping boven de lobby en receptie een klassieke verdieping met een lange gang en aan weerszijden dertien kamers. En toeval of niet: nummer 13, helemaal rechts achterin de hoek, is als eerste ongeveer klaar. Het wordt de kamer van Marc Mulders, elke kamer krijgt namelijk haar eigen kunstenaar. De hoekkamers krijgen een badkamer met bad en de fronten van de pantry’s worden met sloophouten tegels bekleed. Super de luxe maar vooral gewoon heel erg mooi!
Kamer 13 is de eerste kamer, dus daar is van alles misgegaan, maar dat was ook het geval geweest als het een willekeurig ander nummer was geweest. Eigenlijk is het meer dat kamer 13 de eerste was, gewoon toeval dus!
This post is also available in: EN
« Terug naar blogberichten